ഇത്ഥം ശ്രീശശിഖണ്ഡചൂഡവചസാ നിർവാണരോഷാർച്ചിഷ-

സ്സ്വർഗ്ഗസ്ത്രീകൃത പുഷ്പവർഷവിഗളന്മാധ്വീകധൗതാകൃതേഃ

യോഷാരത്നമുഷാം സഹ പ്രണയിനാ പ്രാദ്യുമ്നിനാ പ്രാഭൃതം

ന്യസ്യാഗ്രേ ബലിനന്ദനോ മധുരിപോസ്തുഷ്ടാവ പുഷ്ടാദരം
 

 

കാതരമിഴിമാർ മണിമാലികയാം

പൂതനയെ ചതിയാലെ ഹനിച്ചൊരു
 

പാതകമാകെ കളവതിനായ് തവ

ജാതമതാസസിധാരാപ്ലവനം

ബാണാസനേഷു കരവാളഗതാ ശതഘ്നീ

തൂണാരിശൂലമുസല വൃതിഷക്തപാണീഃ

ഏണാങ്കചൂഡകരുണാകണികൈധമാനോ

ബാണോ ബഭാണ പരുഷം പുരുഷം പുരാണം
 

 

ഭീരുജനമണിയുന്ന ഹീര! നിൻ ഗർജ്ജിതം വൃഥാ

ഫേരവഘോഷങ്ങൾ കേൾക്കിൻ പെടി കണ്ഠീരവനുണ്ടോ?

പേടമാങ്കണ്ണിയിലാശ ഗൂഢമായ് വെച്ചതുമൂലം

ഖേട! നിന്റെ ദേഹമാശു പാടനം ചെയ്തീടുവൻ ഞാൻ

ശ്രുത്വാ വാർത്താം സുതായാ രഹസി നിഗദിതാം ദ്വാരരക്ഷ്യാ തദാനീം

ബാണോ ബാഹാഗ്രജാഗ്രന്നിശിതപരശുകോദണ്ഡ തൂണീരബാണഃ

ശുദ്ധാന്തേ ബദ്ധമോദം സമുഷിതമുഷയാ സ്പർദ്ധമാനോനിരുദ്ധം

ക്രുദ്ധാത്മാ ജ്യാനിനാദൈഃ ശ്രുതിമഥ ദലയന്നാഹവായാജൂഹാവ
 

 

നന്നുനന്നഹോ നീ ചൊന്ന കന്യക തന്നുടെ വൃത്തം

മന്നിലിതു കേട്ടീടുകിലോ മാന്യനാമെന്നെ

ഉന്നതന്മാർ നിന്ദിക്കുമല്ലൊ

 

പത്തുനൂറുഭുജം കൊണ്ടു സപ്തകുലാദ്രികളേതും

സത്വരം മുകളിലേറിവാൻ ഉൾത്തളിരിങ്കൽ

ചെറ്റുമതിനില്ല സംശയം

 

ആരുമറിയാതെ വന്നു നാരീമണിയ്ക്കു

ദൂഷണം പാരാതെ ചെയ്ത കിതവനെ വേഗേന ചെന്നു

പോരിലിന്നു വെന്നീടുവൻ ഞാൻ

 

 

 

തിരശ്ശീല

 

വല്ലതെങ്കിലുമെന്നോടിതു

ചൊല്ലുവാൻ മടിയെന്തു തേ
 

തെല്ലുവണ്ണമുരച്ചു പിന്നെയ-

തില്ലയെന്നു മറയ്ക്കയോ?

എന്തിതെന്തിതു ഹന്ത! നീയെടി

ബന്ധഹീനമുരപ്പതും
 

അന്തരംഗമതിൽ നിനക്കൊരു

ചിന്തയെന്തു ഭവിച്ചതും
 

അഖിലവും പറകാശു നീയെടി

അഖിലവും പറകാശു നീ

തൽക്കാലേ ശിപിവിഷ്ടപുഷ്ടകരുണാപീയൂഷവൃഷ്ടിപ്രഭാ-

വോൽകൃഷ്ടോത്ഭട ബാഹുശാഖി വികസൽ പീനാപദാനാകുരഃ

പുത്ര്യാ യോഗ്യതമം വരം നിരുപമം സഞ്ചിന്തയൻ മന്ത്രിണാ-

വാഹൂയാഥ ബഭാണ നീതിനിപുണോ ബാണോസുരഗ്രാമണിഃ