ആടലെനിക്കു മനസ്സിൽ നഹി നഹി  

മൂഢതയൊക്കെയകന്നു തുലോം

ചാരുതരം മരണം എനിക്കിഹ വീരശിഖാമണിയേ

ചക്രഗദാംബുജകംബുധരൻ നീ

വിക്രമമേറിയ വിഷ്ണുവല്ലൊ

മൂർത്തിമിമാം മമ പൊക്കി നികാമം

മുക്തിവരുത്തുക ലോകപതേ

നായകനോടമർചെയ്തു മരിപ്പതിനായിതല്ലൊ മമ ഭാഗ്യവശം

അവളെച്ചെയ്തതും മമ സഹജരെക്കൊന്നതും

കേവലം നിനക്കുതന്നെയറിയാം രണായ വാ

ആളല്ലെന്നാലധമ, എന്നനുജരെക്കൊന്നല്ലൊ

നാളിൽ നാളിൽ ഭയമെന്നി ഓരോന്നു തേ ചെയ്യാമോ?

ചൊല്ലിക്കൊണ്ടു കൊല്ലുവൻ ഞാൻ നിന്നെയിക്ഷണത്തിലേ

അല്ലായ്കിൽ ഖരനെന്നു പേരല്ലാ എനിക്കറിക നീ!

അഗ്രജൻ തന്നെയവർക്കു വിക്രമിയാകുന്നൂ ഞാൻ

അഗ്രജനെനിക്കും ദശകന്ധരനറിക നീ

ശ്രീരാമചന്ദ്രശരമേറ്റു പപാത രക്ഷോ

ദൂരാൽ ഖരൻ കുപിതനായതു കേട്ടും കാമം

ആതാപമോടു ഭുവനങ്ങൾ നടുങ്ങുമാറായ്

ശ്രീരാമനോടു രണഭൂഗതനായുവാച
 

നാസാക്ഷയാന്നിരനുനാസികമേവമുക്ത്വാ-

വാസം ജഗാമ ഖരദൂഷണയോസ്സുദീനാ

നാസാക്ഷയം തദനു ചൊല്ലി രുരോദ താഭ്യാ-

മാസീത്തദാ സുകുപിതസ്സനിശാചരൗഘഃ