ശ്ലോകം.
 
ഏവം സഞ്ചിന്ത്യ കാണായൊരു തടിനി കട-
ക്കുന്ന മാലോകരെക്ക-
ണ്ടാവിർമ്മോദാങ്കുരം ചെന്നണയുമളവിമാം
‘കേ‘തി ചോദിച്ചിതേകേ;
‘പേ വന്നീടുന്നിതെ‘ ന്നാർ ചിലർ; ‘പെരുവഴിപോ-
ക്കത്തി നന്നെ‘ ന്നു കേചിത്‌;
ഭാവം നോക്കിദ്ദയാവാനവളോടഭിദധേ
തസ്യ സാർത്ഥസ്യ നാഥൻ.
 
 
പല്ലവി.
 
മാനേലുംകണ്ണികൾമണി, തവ
മംഗലരൂപിണി, മംഗലമേ.
 
അനുപല്ലവി.
 
താനേ നീയിഹ വന്നീടിനതദ്ഭുതമദ്ഭുതമദ്ഭുതമേ;
ശുഷ്കകാനനേ ദുർഗ്ഗതമേ കഥയ കാസി നീയപ്രതിമേ?
 
ചരണം. 1
 

ബാഹുവീര്യശിഖിലേഹിതാഹിതസ-
മൂഹനാം നൃപതികുലദീപൻ;
സാഹസൈകരസികൻ സുബാഹുവിന്റെ
ഗേഹമായതിതു ബഹുശോഭം;
ഭൂഗതം ത്രിദശലോകമേതദിഹ
വാഴ്ക നീ ഇവിടെ അപതാപം;
പോകുമെങ്ങൾ പുനരേകതോ, മനസി
മോഹിച്ചിങ്ങു വന്നു ബഹുലാഭം.

സാർത്ഥവാഹൻ:
ശോകവേഗം പൊറുത്തേകനായ്‌ നടന്നു
ലോകനാഥൻ നളൻ നിരപായം,
വ്യാകുലം കളക, നീ കഥഞ്ചിദവ
മേഘവാർ കുഴലി, നിജകായം.
സാർത്ഥവാഹനഹ, മാർത്തബന്ധു ‘ശുചി‘
പേർത്തു ചൊല്ലുന്നിതു തദുപായം;
വാഴ്ത്തു ചേദിപനെ, തീർത്തുസങ്കടങ്ങൾ
കാത്തുകൊള്ളുമവനെവരെയും.