കരഹതിയാൽ നിൻ മുടി പൊടി പെടവെ
വിരവോടു കാലന്നു നൽകീടുവെൻ   

പോരിന്നായെതിരിട്ടൊരു നിന്നെപ്പാരാതന്തകന്നു കൊടുപ്പെൻ

ശ്ലോകം:
ദശസ്യവാചാ രജനീ ചരാസ്തേ !
രണംകണം വേഗമൊടേ ഗമിച്ചൂ
നരാന്തകം വാനര വാഹിനീന്താം
ഘ്നന്തം വിലോക്യാംഗദനേവമൂചേ.

പദം:
രേരേ നീ വരിക പോരിന്നായി
പ്രാകൃതരാകിയ വാനരരോടമർ വേഗമൊടെന്തിനു ചെയ്യുന്നൂ

കാലനോടണയാതോടിപ്പോക
ശൈലാധിക നീലശൈലസമ നീലകായ
പാരം മദമുണ്ടു നിനക്കെന്നാലിന്നു നിന്നെ
ഘോരമുഷ്ടിയാലിടിച്ചു കൊൽവേൻ

വിടപി കൊണ്ടെറിഞ്ഞു നിന്നുടലുപൊടിപെടുത്തു
ത്ധടിതി ഭൂമിയിൽ  വീഴുമാറാക്കുന്നുണ്ടു വീഴുമാറാക്കുന്നുണ്ടു

മിടമയോടടൽ ചെയ്`വാനരുതെന്നാകിലോ ചെറ്റും
മടിയാതോടുക മൂഢ കൌണപകീട

ദണ്ഡിനാലടിച്ചതെന്നെയിന്നുനീ മരിപ്പതിന്നു
ദണ്ഡപാണി കൈയ്യിലായി ദണ്ഡപാണിനീ

കൗണപരെന്നരികത്തുവന്നണകിൽ കൊല്ലുന്നുണ്ട്

നേരു നേരു കണ്ടുകൊള്ളാം

കൊല്ലുമല്ലോ രാമൻ നിന്നെ