സാധു സാധു മഹാമതേ മാരുതേ

ചിത്രമേവം വിചിത്രം ചരിത്രം

ഈയവസ്ഥ രാമനോടറിയിപ്പാന്‍

മോദമോടിനി നാം നടകൊള്‍ക

മര്‍ക്കടരേ ഗൃദ്‌ധ്രരാജന്‍ പൃഥ്വീപാലജായാ സീതാ

തത്ര വാഴുന്നതുകണ്ടിട്ടത്ര നമ്മോടേകി

 

ചിത്തതാരിലത്തലെന്യെ ബദ്ധചിത്തമോടും

തത്ര പോവതിന്നു യത്‌നം ചെയ്‌ക നാമെല്ലാരും

 

 

തിരശ്ശീല

ചൊല്ലുവന്‍ സമ്പാതേ കേള്‍ക്കവില്ലാളി നിന്‍തമ്പിസഖേ

മല്ലൂസായകതുല്യ പങ്‌ക്തിസ്യന്ദനന്‍

 

തന്നുടെ തനയരായി രാമനും ലക്ഷ്‌മണനുമായി

താതനുടെ വാക്കുകേട്ടു കാനനേ വന്നു

 

ഭരദ്വജവാക്കിനാലെ വൈദേഹിയുമവരുമായ്‌

ഘോരമായ ചിത്രകൂടംപൂക്കുവാഴുന്നാള്‍

 

തത്രവാഴുംകാലം പങ്‌ക്തികണ്‌ഠന്‍സീതയെകൊണ്ടുപോയി

ഗൃദ്‌ധ്രനാം ജടായുസ്സിനെ കൊന്നുടന്‍ വ്യാജാല്‍

 

മത്തനാം കബന്ധനേയും കൊന്നു മിത്രപുത്രനോടു

സഖ്യവും ചെയ്‌തു ബാലിയെ കൊന്നു രാജ്യവും

ഗുഹയില്‍ നാം പോയാല്‍പിന്നെ ദഹനലക്ഷ്‌മണബാണം

നിഹനിക്കും തത്ര നഹി സംശയമിദാനീം

 

രാമകാര്യത്തിന്നായല്ലോ മരിച്ചു ജടായു മുന്നം

കിമപി ഫലം കൂടാതെയായ്‌ നമ്മുടെ മരണം

 

എങ്കിലിനി നാമെല്ലാരും ഇവിടെ മരിക്ക തന്നെ

സങ്കടംകൂടാതെ ദര്‍ഭ വിരിച്ചു ശയിക്ക വേഗാല്‍

സ്വയംപ്രഭാ മാരുതിവാക്കിനാലെ

തോയം ഫലാദീനുടനേ കൊടുത്തു

നിനായ സര്‍വ്വാനുപരിപ്രദേശം

പ്ലവംഗമാനംഗദനേവമൂചേ

 

വാനരരേ വസന്തകാലം വന്നുവല്ലോ വാനരരേ

 

ഇനിനാമങ്ങു ചെല്ലുമ്പോള്‍

ഹനിക്കും സുഗ്രീവന്‍ നമ്മെ

 

കുടിലാളകസീതയെ കണ്ടീലയിത്രനാളും

വിടപികള്‍ പുഷ്‌പിച്ചല്ലോ ഭൂമരങ്ങള്‍ മുരളുന്നു

 

മന്നവനെന്നോടു വൈരം മുന്നമേയുണ്ടല്ലോ നൂനം

എന്നതിനാലിവിടെനിന്നെങ്ങുമങ്ങുപോകാവല്ലേ

ഹരിവര പണ്ടൊരു ദനുജന്‍ സുരതരുണീമാഹൃത്യ

സുരവൈരിമയ കൃതമവര്‍ കുഹരേ വാണിവിടെ

 

അവനെഹനിച്ചഥ മഘവാന്‍ കുഹരമിദംഗതനായി

ഹേമമയം നല്‌കിയതില്‍തദ്വചസാവാണിവിടെ

 

വാനരവീരാ യൂയം കേന ഗുഹാഗതരായി

വാനവര്‍തുല്യന്മാരെചൊല്ലേണമെന്നോടിതിനെ

ഇത്ഥം താരാസുതന്‍താന്‍ നിജകരഹതിയാല്‍ കൊന്നുടന്‍യാതുധാനം

തത്രൈവം മാര്‍ഗ്ഗമാണാം നരവരതനയാം നൈവ ദൃഷ്‌ട്വാ തദാസ്‌തേ

ഋക്ഷാഖ്യേ തല്‍ഗുഹാന്തേ വിവിശുരഥപരം തൃഷ്‌ണയാപ്യന്ധകാരേ

ഹൈമേ ഹേമാധിവാസേ മുനിവരതനയാം താപസീം കണ്ടുചൊന്നാര്‍

വദ മാം ഭോ വിധുവദനേ ഏവരുടയ കുഹരമിദം

 

കനകതരു കനകഝഷം കനകതലം കനകമയം

സർവ്വം സ്വർണ്ണമയമായ ഈ ഗുഹ ആരുടെയാണെന്ന് പറയൂ ചന്ദ്രമുഖീ.

 

ജീവിതാശയമില്ലായാഞ്ഞിഹ നേരിടുന്നതു ദുര്‍മ്മതേ

ജീവിതത്തൊടു വേര്‍പിരിഞ്ഞുപതിച്ചിടുംഭുവിനീയെടാ

തിരശ്ശീല

ഇത്ഥം പറഞ്ഞുവിധിബാലി മരുത്തനൂജാഃ

ഗത്വാ ഗുഹാടവിഗിരീന്‍ പരിമാര്‍ഗ്ഗമാണാഃ

മത്തം മദിച്ചുനടകൊണ്ടുടനംഗദന്‍ താന്‍

ക്രൂദ്ധം നിരീക്ഷ്യ രജനീചരമേവമൂചേ

 

 

ദുഷ്‌ടനാകിയ നീ വഴിക്കു തടുത്തതെന്തിഹ ദുര്‍മ്മതേ

മുഷ്‌ടിഘട്ടനം ചെയ്‌തു നിന്നുടെ മസ്‌തകം പൊടിയാക്കുവന്‍