ശ്ലോകം:- ഇന്ദ്രൻ മേഘനാദനാൽ അപമാനിക്കപ്പെട്ടപ്പോൾ ജീവകാരുണ്യമില്ലാത്ത തന്റെ പുത്രനെ രാവണൻ സന്തോഷത്തോടേ യുവരാജാവാക്കി വാഴിച്ചു. അയാളുടെ അമ്മയാണെന്നോർത്ത് വളരെ ബഹുമാനിച്ചുകൊണ്ട് രാവണൻ അസുരവംശജയായ മണ്ഡോദരിയോട് കാമപീഡിതനായി ഇങ്ങനെ പറഞ്ഞു.

പദം:- താമരയിതളുപോലെ ഉള്ള കണ്ണുകളോടു കൂടിയവളേ, ശരത്കാല ചന്ദ്രനെപ്പോലെ മനോഹരമായ മുഖത്തോടുകൂടിയവളേ, ആനക്കൂട്ടത്തിന്റെ അഹങ്കാരത്തെ നശിപ്പിക്കുന നടത്തത്തോടുകൂടിയവളേ, കുരുക്കുത്തിമുല്ലയുടെ മൊട്ടുപോലുള്ള പല്ലോടു കൂടിയവളേ, എന്റെ ഇരുപത് കൈകളും പത്തുമുഖവും ആലിംഗനത്തിലും ചുംബനത്തിലുമുള്ള ആസക്തികൊണ്ട് “ഞാൻ ആദ്യം, ഞാൻ ആദ്യം“ എന്ന് പരസ്പരം അതിയായി കലഹക്കിന്നു.