ഇഷ്ടേനാഥ:
അങ്ങനെ ഭഗവാന്റെ ഇംഗിതപ്രകാരം അർജ്ജുനൻ ദ്വാരകയിൽ സസുഖം വാഴുന്ന കാലത്ത്‌, സമീപവാസിയായ ഒരു ബ്രാഹ്മണന്‌ എട്ട്‌ കൊല്ലങ്ങളിലായി എട്ട്‌ പുത്രന്മാർ ജനിക്കുകയും അവരൊക്കെയും ജനിച്ച്‌ ഉടനെ തന്നെ മൃതരാവുകയും ചെയ്തിരുന്നു. അർജ്ജുനന്റെ വാസക്കാലത്ത്‌ ഒൻപതാമത്തെ ഉണ്ണിപിറന്നു. ഈ ഉണ്ണിയും ജനിച്ച ഉടൻ മരിച്ചുപോയിരുന്നു. ദുഃഖം സഹിക്കവയ്യാതെ ബ്രാഹ്മണൻ  തന്റെ കുഞ്ഞിന്റെ മൃതശരീരവുമെടുത്ത്‌ വാവിട്ട്‌ കരഞ്ഞുകൊണ്ട്‌ യാദവസഭയിൽ വന്ന് സങ്കടം പറഞ്ഞു.
 

പദം:-ഹാഹാ! കഷ്ടം! ദൈവമേ, ഞാൻ എന്തുചെയ്യേണ്ടൂ? ഹാഹാ! എനിക്കാരാണ് ആശ്രയം? ശിവശിവ! ഹോ! പുത്രരഹിതനായ പുരുഷന് പരലോകങ്ങളിൽ പോലും സുഖമില്ലായെന്ന് ഇവിടെ ഉറപ്പ്. ഉണ്ണീ, നീയെന്താണിങ്ങിനെ സ്വല്പംപോലും കരയാതിരിക്കുന്നത്? ശിവശിവ! അത്ഭുതകരമായി ശോഭിക്കുന്ന മുഖത്തോടുകൂടിയവനേ, മഹാപാപിയായ നിന്റെ അച്ഛന് ഇതാണോ വിധി? യാദവവീരന്മാരേ, ഇത് സാദരം കേട്ടാലും. എനിക്ക് ദുഃഖം സഹിക്കുവാനാകുന്നില്ല. ബ്രാഹ്മണർക്ക് നിഷിദ്ധമായ കർമ്മമൊന്നും ചെയ്തവനല്ല ഞാൻ. ശിവശിവ! ഇതാണോ എന്റെ ദുരിതത്തിനു കാരണം? കഷ്ടം! ഇത് കാണുവിൻ. എന്റെ പിഞ്ചുകുഞ്ഞ് ദൃഷ്ടിമലച്ച് ഇതാ ഇവിടെ കിടക്കുന്നു. ശിവശിവ! ദുഷിച്ച രാജവാഴ്ച്ചയുടെ ഫലമായി ഇതുപോലെ എന്റെ എട്ടുമക്കൾ മരിച്ചുപോയി. പതിനാറായിരത്തിലധികം ഭാര്യമാരേയും അവരുടെ മക്കളേയും വേണ്ടതുപോലെ ഹിതമറിഞ്ഞ് ഭരിക്കുക എന്ന കനത്ത ഭാരമുള്ള ശ്രീകൃഷ്ണന് ഈ ബ്രാഹ്മണനെ രക്ഷിക്കുവന്നുണ്ടോ സമയം? ശിവശിവ!