ശ്ലോകം
ഭരതവചനമേവം കേട്ടുടൻ രാമചന്ദ്രൻ
കരുതി മതിയിൽ മോദം രാജരാജേന്ദ്രനപ്പോൾ
ഇനകുലനൃപവൃന്ദർമ്മന്ത്രിഭിർമ്മന്ത്രയിത്വാ
വിരവൊടഥ വസിഷ്ഠൻ ചൊല്ലിനാൻ രാമമേവം.

പദം
ജയജയ രാഘവ, രഘുകുലതിലക, ജയജയ സീതാനാഥാ,
ജയജയ, ധരണീനായക രാമ, ജയജയ കൗണപകാല,
ജയജയ സജ്ജനപാലനലോല, ജയജയ രഘുവരരാമ,
ജയജയ ദശരഥനന്ദനവീര, ജയജയ ധരണീനാഥ!

കൈകേയി നീയല്ലൊ ഭൂമികാന്തനെക്കൊന്നതു മൂഢേ!
കേവലം നിന്‍വിവാഹത്തിന്‍ കേളി തന്നേയിവയെല്ലാം
വിധിയാല്‍ വരുന്നതിന്നായ് അതിയായി ഖേദിക്കേണ്ട
മതി മതി താപം ഭൂമിപതി ദേവിമാരേ കേള്‍പ്പിന്‍
 

മാതൗ യാത്രചൊല്ലി സീതയാതമ്പിയോടും
താതവാക്യത്തിനാലേ പോകുമന്നേരമാരാൽ
ഭീതി കൈവിട്ടു തേഷാം കൈകയീ നൽകി ചീരം
സാദരം കണ്ടുടൻതാൻ മാമുനീന്ദ്രൻ ബഭാഷേ

 പദം
പ
ഭാനുവംശാവതംസ! ഭാഷിതം ശൃണു മേ
അ
സത്തമ! ഭവാനുടയ സപ്താംഗങ്ങളാകവേ
നിത്യമുദിതങ്ങളായി നിവസിച്ചീടുകയല്ലീ?
ച1
ലോകരഞ്ജനം നിങ്ങൾക്കേകമാകിയ ധർമ്മം
വ്യാകുലതയെന്നിയേ വിരവിലതു ചെയ്യുന്നോ?
ച2
ആദിപുരുഷൻ തന്റെ മോദമാശു വരുവാൻ
ദ്വാദശീവ്രതമതു സാദരം ചരിക്ക നീ.
ച3
ഛത്മമെന്നിയേ പാദപത്മസേവചെയ്കിലോ
പത്മനാഭൻ തന്നുടെ ആത്മാനമപി നൽകും.
 

കുശികസുതനുരയ്‌ക്കും വാക്കു കേട്ടിട്ടു ഭൂപേ