ആഭരണങ്ങൾ അണിഞ്ഞ് അതിയായ ഉത്സാഹത്തോടെ കൂട്ടുകാരികളോടുകൂടി പുറത്തേക്ക് വന്ന ആ ബ്രാഹ്മണസ്ത്രീ വഴിയിൽ പകച്ച് നിൽക്കുന്ന തന്റെ ഭർത്താവിന്റെ അടുത്ത് ചെന്ന് അദ്ദേഹത്തോട് ഒപ്പം വീട്ടിൽ കയറിയശേഷം, തന്റെ കാൽക്കളിൽ നമസ്കരിക്കുന്നവളും അതിമനോഹരമായ മഞ്ചത്തിൽ ഇരിക്കുന്നവളുമായ അവളോട് ആ ബ്രാഹ്മണൻ ഇങ്ങിനെ പറഞ്ഞു.

പദം:-അല്ലയോ സുന്ദരീ ഇതെല്ലാം എത്രയോ വിശേഷമായിരിക്കുന്നു. ഗരുഡവാഹനനായശ്രീകൃഷ്ണന്റെ ദയവുകൊണ്ട് ഒരിക്കലും തീരാത്ത ഐശ്വര്യമാണല്ലൊ നമുക്ക് കിട്ടിയിരിക്കുന്നത്. ഇതിലൊന്നും യാതൊരു പക്ഷപാതമോ മറ്റുദ്ദേശങ്ങളോ ഇല്ലതന്നെ. ഞാനാണെങ്കിൽ യാതൊരാഗ്രഹവവും ഭഗവാനോട് പറഞ്ഞതുമില്ല. പിന്നെ എന്താണ് കാരണമെന്ന് പറയൂ. ഭഗവാൻ സർവ്വജ്ഞനാണെന്നു സർവ്വസമ്മതം തന്നെ. ആ പരമാത്മവായ മുരവൈരി സത്യത്തിൽ ഒരു കല്പവൃക്ഷത്തെ തന്നെയാണ് അവിടുന്നറിയാതെ ഈ ലോകത്ത് യാതൊന്നും തന്നെയില്ല പിന്നെ എന്ത് നാം പരിഭ്രമിക്കണം? ഈ  ലൗകികസുഖമെന്നു പറയുന്നത് കേവലം മായ ആകുന്നു. എനിക്കാണെങ്കിൽ ആ സുഖത്തിൽ യാതൊരുവിധ വസ്തുവകകളോടും കർമ്മഫലങ്ങളോടും അശേഷവും ആഗ്രഹമില്ല. അനന്തശയനനവാസിയായ ഭഗവാനിലുള്ള ഭക്തിയിലാണ് എനിക്ക് ഏറേ മോഹം. സൗഖ്യ സന്താന സമ്പത്തോടു കൂടി നീ വാണാലും.