ചരണം 4
ധിഗ്ദ്ധിഗഹോ മാം വനഭൂമൌ ദേവി
ഇത്ഥമുരപ്പതു കഷ്ടമഹോ കഷ്ടം
അത്ര കഠോരേ കൈകേയീ നീ
ധാത്രീം രക്ഷതു നിന്നെയിദാനീം

അനുപല്ലവി
പോകുന്നേനധുനാ രാമസമീപേ പോകുന്നേനധുനാ
 

ചരണം 4
കാന്തനെ അവര്‍ കൊലചെയ്താലോ പിന്നെ
സന്തതം എന്നോടു മരുവീടാമെന്നു
ചിന്തയിലെന്തിനു കരുതീടുന്നു നീ
ഹന്ത മരിച്ചീടുകയേയുള്ളു ഞാൻ

ചരണം 3
കഷ്ടമീവണ്ണമുരയ്ക്കരുതേ ദേവി
ഒട്ടുമഹം വഞ്ചകനല്ല
ദുഷ്ടകൌണപരിഹ ഹതരായതു
ഞെട്ടരുതേ അവര്‍മായയിനാലേ

ചരണം 3
കഠിനകഠോരാശയ ദുഷ്ട കാന്തന്‍
പീഡിച്ചു കരകയിലും ചിത്തേ അടല്‍
നിനയ്ക്കാതെ നിന്നതു നീ കഷ്ടം
കഠിനഹ്യദയനെന്നതിഹ കരുതുന്നേന്‍

ചരണം 2
മനസാപി പരദുര്‍ദ്ധര്‍ഷന്‍ രാമന്‍
മനസിജവൈരിമുഖൈരഭിവന്ദ്യന്‍
ജനകനരപതിതനയേ മാകുരു
മനസി വിഷാദം കല്യാണി

ചരണം 2
നിശിചരരല്ല കരയുന്നു നൂനം
ദാശരഥിരാമന്‍ തന്നെയഹോ
ആശു നീ ചെല്ലുക തത്സവിധേ
വില്ലും വിശിഖവരങ്ങളുമേന്തിയുടന്‍

ചരണം 1
ആര്യരാഘവനൊരു ദീനവുമില്ല
കാര്യം ന വിഷാദം ദേവി
ശരപീഡിതരായി നിശിചരരുതന്നെ
കരയുന്നു നൂനം വൈദേഹി

പല്ലവി
പരിതാപം അരുതേ ഇതിനു ചിത്തേ
പരിതാപം അരുതേ

ശ്ലോകം
ഈവണ്ണമങ്ങലറി ഹാടകതാടകേയന്‍
ഭൂമൌ പപാത ജനകാത്മജ കേട്ടു ശബ്ദം
താവജ്ജഗാദ രഘുവീരസഹോദരന്തം
രാത്രിഞ്ചരാര്‍ത്ത ഹ്യദയം പതിമേവമത്വ

ചരണം1:
ദേവരബാല സൌമിത്രേ കേള്‍ക്ക
രോദതി കാന്തന്‍ വനഭൂമൌ
കേവലമാശരര്‍ മായയിനാലങ്ങു
പോയറിയേണം നീ വൈകാതെ

പല്ലവി:
ഹാ ഹാ കിമുകരവൈ കാമിനീ ബാലാ
ഹാ ഹാ കിമുകരവൈ

രാമശരമേറ്റ മാരീചന്‍ ഉടനെ ശ്രീരാമന്റെ ശബ്ദം അനുകരിച്ച് ദീനാലാപം നടത്തി. ഈ മായാവിലാപം കേട്ട്, രാമന് ആപത്തുപിണഞ്ഞുവെന്നു നിനച്ച സീത, ചെന്നു രക്ഷിക്കുവാന്‍ ലക്ഷ്മണനോട് ആവശ്യപ്പെടുന്നു.