മുനിനാഥ! സുമാലിയാം കൗണപവരൻ തന്റെ

തനുജാ ഞാൻ കൈകസി എന്നെന്റെ നാമം

കനിവോടിന്നു തവ പദയുഗളേഭജന-

മനസാ വന്നു ഞാനധുനാ നിൻസവിധേ;

മതിയാകും നീയെൻ പതിയാവാൻ ഉള്ളിൽ

കൊതിയാകുന്നിതു വരികിലേ മതിയാവൂ;

(താപസോത്തമ, നിശമയ മാമകഭാഷിതമിന്നു മുദാ.)

പിതുരാജ്ഞയാം സുമധുരം തു കൈകസീ

സമവാപ വിശ്രവസമസ്യ പാദയോഃ

പതിതാം നിരീക്ഷ്യ പതിതാം ച കാങ്‌ക്ഷതീം

നിജഗാദ സോപി വചനം മുനീശ്വരഃ

 

 

സ്വസ്ത്യസ്തു തേ മമ പുത്ര, മഹാമതേ!

സ്നിഗ്ദ്ധഗുണാംബുനിധേ! തവ-

ഭക്തിവിനയാദി കണ്ടധികം മമ 

ചിത്താനന്ദം നൽകുന്നു;

ലങ്കയെന്നുണ്ടൊരു രാജധാനി പണ്ടേ

അതിങ്കലധിവസിച്ചുകൊൾക

ശങ്കരഭക്തസുകേശപുത്രന്മാരാം 

ഭയങ്കരരാം രാക്ഷസർ

ലോകവിരോധികളായതുകാരണം 

നാകികളർത്ഥിക്കയാൽ സർവ്വ

ലോകനാഥൻ ദേവപക്ഷമായ് 

വന്നുടനാകവേ സംഹരിച്ചു,

ചക്രായുധൻ മാലിയെക്കൊലചെയ്തപ്പോൾ

ചക്രഭീത്യാ മറ്റുള്ളോർ പിന്നെ

പുക്കിതു പാതാളം തന്നിൽ 

അഥാത്മജോ വിശ്രവസഃ പ്രതാപീ

യാതാത്മനോ ലബ്ധവരോബ്ജയോനേഃ

സതാം‌മതോ വൈശ്രവണസ്സമേത്യ

സ താതമിത്യാഹ വചഃ പ്രണമ്യ

 

 

മതിമതി നീ ചൊന്ന വചനമിതഖിലവും

മതിമാന്മാർ കേൾക്കുമ്പോൾ മതിയായീടാ

കൊതിയെച്ചൊല്ലീടുന്നൊരതിമോഹം നിനക്കിപ്പോൾ

മതിയും കൊതിയും കെട്ടു മതിയായീടും

 

 

 

ഹത്വാ മാലിനമാഹവേ സഹ ബലൈശ്ചക്രേണ വിക്രാന്തിമാൻ

കൃത്വാസൗ ത്രിജഗത്‌സുഖം നിജപദം ശ്രീശാർങ്ഗധന്വാ യയൗ

ഹിത്വാ തേപി ച മാല്യവത്‌പ്രഭൃതയോ ലങ്കാം ച ശങ്കാവതീം

തദ്‌ഭീത്യാ ഖലു ശിഷ്ടരാക്ഷസഗണൈഃ പാതാളമേത്യാവസൻ

ഉരത്ത വൃത്രനെയും മറുത്ത ജംഭനേയും

രണത്തിൽ വെന്ന നിന്റെ കരുത്തു വൃഥ

തടുത്തുകൊൾകായുധമെടുത്തു ഞാൻ മോചിക്കി-

ലടുത്തു നിനക്കു യമപുരത്തു പോവാൻ

യജനഭോജികളിലതിശയമുള്ളോരു

കുശലനെന്നതെന്നെ അറിഞ്ഞീടേണം

നിശിതമായീടുമെന്നശനിതനിക്കിന്നോ-

രശനമായ്‌വന്നീടുമറിക നിങ്ങൾ

 

തിമിർത്തു പോരിന്നായെതിർത്തു വന്ന നിന്നെ

അമർത്തുവേണം കാര്യം, കയർത്തു ഭവാൻ

ചെറുത്തുനിൽകിൽ ഗളമറുത്തീടുന്നുണ്ടു ഞാൻ

കരത്തിൽമേവീടുന്നൊരായുധത്താൽ

സാഹസമോടമർചെയ്വതിനായേഹി സുധാശപതേ!