ഇത്ഥം രാത്രിഞ്ചരൻതാൻ പറയുമളവുടൻ സീതയെപ്പുക്കെടുത്തി-

ട്ടത്യന്തം ഘോരമാകും ഗഹനഭുവി നടക്കുന്നനേരം സ രാമഃ

ധൃത്വാ ബാണം കരാഗ്രേ ജനകസുതയുടേ രോദനം കേട്ടു ജാതം

തീർത്തും സൗമിത്രി ഖേദം പുനരപി തരസാ രാഘവോ വാചമൂചേ
 

മദ്ധ്യേമാർഗ്ഗം മനോജ്ഞം മധുമൊഴി വിവശാ ചൊന്ന വാക്യങ്ങൾ കേട്ടു

കത്തും ചിത്താധിയോടും തരുണിമണിയുടേ പീഡയെല്ലാമൊഴിച്ചും

ശുദ്ധാനം മാമുനീനാം നിലയനിരകളിൽ ചെന്നുപോകുന്ന നേരം

മത്താത്മാവാം വിരാധൻ വിരവൊടുപഗതൗ രാഘവൗ തൗ ബഭാഷേ

വല്ലഭേ, ദൂരമില്ലേതും കല്ലിൽ മെല്ലെ നടക്കയാൽ

അല്ലലുണ്ടാകൊല്ല മാനസേ ഈ വിപിനേ

എന്നാര്യപുത്രനും സദാ എന്നരികിൽ വസിക്കുമ്പോൾ

ഒന്നിനുമില്ലൊരു ഭീതി മേ എന്നാലുമേറ്റം

നന്ദിയുള്ളവർകൾ ചൊൽകയാൽ ഇന്നു ചൊല്ലി ഞാൻ

മന്നവർമണിയേ ഇന്നി നാം ഇന്നെത്ര ദൂരം

മുന്നിൽ നടക്കേണം ചൊല്ലേണം ഈ വിപിനേ

അത്തലരുതൊട്ടും ചിത്തേ മത്തേഭഗമനേ ദേവി,

ചീർത്തവേഷവുമായുണ്ടയേ ഈ വിപിനേ

രാത്രിഞ്ചരനാഥനായൊരുത്തനുണ്ടവനുതന്നെ

ഹസ്തങ്ങളിരുപതുണ്ടുപോലെ അത്രയുമല്ല

മസ്തകങ്ങൾ പത്തുണ്ടുപോൽ

രുദ്രവരത്താൽ മത്തനായവൻ വാഴുന്നുപോൽ

അവൻ ലോകാനാം അത്തൽ വരുത്തുന്നുപോൽ

സദാ ഈ വിപിനേ

 

എന്തതിന്നു സ്വാന്തമതിൽ സന്താപം തേടീട വേണ്ട

എന്തു ഭയം കൗണപർ ബലാൽ ഈ വിപിനേ

അനന്തരം ഘോരവനം പ്രവിശ്യ

മനസ്സിൽ മോദേന നടക്കുമപ്പോൾ

മനോജ്ഞശീലാ ജനകാത്മജാ സാ

വനം നിരീക്ഷ്യാശു ജഗാദ രാമം

 

സീത

രജനീശോപമാനമായ വദന! മമ ജീവനാഥ!

മുനിനാരിമാർ ചൊല്ലിക്കേട്ടു ഞാൻ

ഘോരന്മാരായിഗ്ഗഹനത്തിൽ വാഴുന്നുപോൽ ചിലരവർകൾ

പേരു യാമിനീചാരികളെന്നുപോൽ തേ മനുജരെ

ഹാ, ഹാ, ഹനിച്ചാഹരിക്കുന്നുപോലെ ഈ വിപിനേ

ആവാസം ദുഷ്കരം പരം