പഞ്ചാനനങ്ങളുടെ സഞ്ചയം തന്നിലൊരു

വഞ്ചുകം വരികിലഞ്ചുമോ പറക
 

കിഞ്ചനാപി കുമതേ! മോഹമിതു തേ

ഹന്ത! വെറുതെയെന്നതറിക നീ

കുന്തീനന്ദന! വേഗം പിന്തിരിഞ്ഞുപോക നീ

ഹന്ത! കിം ഫലമഹന്തകൊണ്ടു പുന-

രന്തകന്റെ നഗരേ യാഹി സമരേ

ബാണനികരമേറ്റു സമ്പ്രതി

 

പോടാരൂപ! ദൂരത്തു പോടാ നീ ദുർമ്മതേ!

പോടാരൂപ! ദൂരത്തു പോടാ

പാണ്ഡവഭുജദണ്ഡോജ്ജ്വല-

ഗാണ്ഡിവകോദണ്ഡശിഞ്ജിനീഘോഷം

ആകർണ്ണ്യ കർണ്ണമൂചേ

വാചം ദുര്യോധനഃ സഭീഷ്മകൃപഃ
 

 

കഥയെല്ലാമറിവായി പൃഥയുടെ സുതാ ! സഖേ !

മഥിതം തവമാനസ മതിനുശാന്തയേമയാ
 

കഥിതമായ് വന്നീവിധം വ്യധിതന്‍ ഞാനെന്നാലും

അനുജാതരോടുരണം നിനവില്‍ പാപമെങ്കില്‍ നീ
 

ഇനിയെന്നെ വെടിഞ്ഞീടാമനുമതി തരുന്നിതാ

മരണം വരുവോളവും കുറയില്ലണുവോളവും
 

തിരതല്ലും മമസ്നേഹം പരമപുരുഷനാണേ !

ശഠ ! ശഠ ! മതിയെട കഠിനം വചനം

നിഷ്ഠൂര ! നിന്നുടെ ദുശ്ചേഷ്ടിതമിതു കഷ്ടാല്‍ കഷ്ടതരം
 

ജ്യേഷ്ഠനൊടിത്ഥമനിഷ്ടം കാട്ടിയ ധൃഷ്ടത ചിത്രം ചിത്രം

ഇരുദേഹങ്ങള്‍ ധരിച്ചൊരു ദേഹിയല്ലോ കര്‍ണ്ണനുമീ ഞാനും
 

അറിയുകൊരര്‍ദ്ധം അപരാര്‍ദ്ധത്തെ മൂഢാ വഞ്ചിക്കില്ലല്ലോ

കണ്ടക , കര്‍ണ്ണനുനീയിനി ദൂഷണമുണ്ടാക്കിടുമെന്നാലോ
 

കണ്‍ഠം തവ ഞാന്‍ ഖണ്ഡിച്ചീടും കുണ്ഠതതെല്ലും കൂടാതെ !

ഭീരുതയോ ഭാനുമതീ ? ഭാരതസമരേ

വീരനഹം വൈരികളെ സംഹരിച്ചീടും
 

അവരജരില്ലേ ? ജ്ഞാതികളില്ലേ? സാമന്തരുമില്ലേ ?

അവരധികം ശൌര്യപരാക്രമശാലികളല്ലേ ?
 

സ്നേഹിതരില്ലേ ? ഗുരുവരരില്ലേ? ഭടതതിയുമില്ലേ ?

സ്നേഹമുടല്‍പൂണ്ടുള്ളോരു കര്‍ണ്ണനുമില്ലേ ?
 

കുമതികളാം പാണ്ഡവരെ കുരുതികഴിച്ചധുനാ

കുരുവീരന്‍ ധരവാഴും നിസ്സന്ദേഹം

വീര്യാംബുരാശി വിജിഗീഷു യശേഷുവൈര

നിര്യാതനോത്സുക നധൃഷ നതിപ്രഭാവാന്‍

ദുര്യോധനന്‍ വിധുരയായ് മരുവുന്ന തന്‍റെ

ഭാര്യക്കു സാന്ത്വന വച്ചസ്സുകളിത്ഥമൂചേ

 

കാതരവിലോചനേ കാതരയാകുവാന്‍

കാരണമെന്തെടോ കാമിനിമാര്‍മണേ

 

ഇന്ദുസമാനാനനം തന്നില്‍നിന്നഹോമൃദു-

മന്ദഹാസമാംനറും ചന്ദ്രിക മാഞ്ഞിതോ ?

 

തുംഗാനുരാഗിണി നിൻ ഭംഗികള്‍ തിങ്ങീടിന

ശൃംഗാരവിലാസങ്ങളെങ്ങു പോയോമലേ ?

പ്രാണനായികേ തവ ദീനത കാണുവാന്‍

തട്ടിപ്പുചൊല്ലിയെന്റെയിഷ്ടം മുട്ടിക്കാമെന്നോ?

ദുഷ്ടാ! നൽകുമൊരുക്കാൽ പെട്ടെന്നു കൊൽകവരേ.

തട്ടിപ്പറഞ്ഞാൽ നിന്റെ ദിഷ്ടാന്ത മടുത്തു, പെൺ-

കുട്ടിയെ വെട്ടാനെന്നുരച്ചതൊട്ടേറിപ്പോയി

നന്നെട! മലയശഠ! വാക്കുകൾ

ഒന്നുകൂടിയവ ചൊല്ലെട നീയിഹ!

എന്നലപ്പോഴെ തീരെ നന്ദികെട്ട വാക്കുകൾ

ചൊന്നൊരു നാക്കു ഖണ്ഡിച്ചെന്നിയേ വിടാ നിന്നെ,

എന്നഭിപ്രായം പോലെ ഇന്നുതന്നക്കള്ളരെ-

കൊന്നീടുന്നാകിൽ തന്നീടാ തവ ജീവൻ.

ചണ്ഡാലനായുള്ളോരു നിന്നെയീമഹാരാജ-

മന്ദിരത്തിൽക്കടത്തിയുന്നതമോദം ഞാനും

നന്ദിക്കകൊണ്ടീവിധം നിന്ദിച്ചു നീയെന്നെ, നിൻ

ശൗണ്ഡീര്യമെല്ലാമിപ്പോൾ തീർന്നീടും കണ്ടുകൊൾക

കല്യാണമസ്തു തേ ചൊല്ലാർന്ന മാന്ത്രികാ!

ചൊല്ലീടാം നിന്നോടെല്ലാമേ.

കല്യത തവ രണവല്ലഭൻ ത്രിഗർത്തേശൻ

തെല്ലോതിക്കേട്ടു കാണ്മാനുല്ലാസേന വാണു ഞാൻ.

അല്ലിലന്ധകാരത്തിലല്ലൽ തേടുന്നവനു

വെള്ളിയുദിച്ച വിധമല്ലോ നിൻ വരവുമേ

നല്ല മലയാ! കേൾ നീയുള്ളതശേഷമെന്റെ

വല്ലായ്മയകറ്റുവാനില്ലേ നീയല്ലാതാരും.

കേട്ടിട്ടുണ്ടായിരിക്കാം പാർത്ഥരെന്നു നമുക്കു-

കൂറ്റുവകക്കാരൊരു കൂട്ടരുള്ളവരെ നീ

കട്ടുതിന്നുനടന്ന കൃഷ്ണനില്ലേ? യവനു-

മൊട്ടുനാളായവർക്കു കൂട്ടുകെട്ടുകാരനായ്.