ഭുവനകണ്ടകനായ ദശകണ്ഠന്‍ തന്റെ
ഭവനം ചുട്ടെരിച്ചൊരു മഹാത്മാവാം
പവനന്ദനനായ ഹനുമാനെറയറിയാതെ
അവനിയിലൊരുവനിന്നേവനുള്ളു ശിവ ശിവ
(കുമതേ കാലം കളയാതെ ഗമിച്ചാലും
കപിവര വഴിയീന്നുകുമതേ)
 

നരന്മാരും സുരന്മാരുമൊരുമിച്ചു നേരെ
വരികിലുമൊരുഭയം നഹി മമ
വിരുതുള്ള മരുത്സുതനഹമെന്നതറിയാതെ
പറയായ്ക കപേ ഭീരുജനത്തോടെന്നതുപോലെ
 
(കുമതേ കാലം കളയാതെ ഗമിച്ചാലും കപിവര
വഴിയില്‍ നിന്നു കുമതേ)

ഉക്ത്വൈവമേവ മഹിഷീം മഹിതാനുഭാവ-
ശ്ചിത്തേ ഘടോല്‍ക്കചമചിന്തയദാത്മജം തം
നക്തഞ്ചരോപി സഗണൈസ്സമുപേത്യ പാര്‍ത്ഥാന്‍
നത്വാ പദേ പിതരമിത്ഥമുവാച ധീരം
 
പല്ലവി
പുത്രനായുള്ള ഘടോല്ക്കചന്‍ തവ
പാദയുഗം തൊഴുന്നേന്‍ മാം

വീരവാദങ്ങളെക്കൊണ്ടു വൃഥാ
കാലംകളയാതെ പോരിനാളെങ്കിലോ
വന്നു ഭീതിവെടിഞ്ഞെതിര്‍ത്താലും    

 
 
തിരശീല

അല്പവീര്യനെന്നുപോലെ വിപ്രവേഷം ധരിച്ചുവ-
ന്നിപ്രകാരം ചതിച്ചതിനിപ്പോഴെ കൊല്ലുവന്‍ നിന്നെ

(നില്ലുനില്ലെടാ ദാനവാധമാ)
 

ബാലനായ ഹിഡിംബനും ബകനുമല്ലെടാ നിന്റെ
കാലനായ ജടാസുരന്‍ കല്യനെന്നതറിഞ്ഞാലും
(നില്ലെടാ മാനുഷാധമ നില്ലെടാ)

സഹജാന്‍ ദനുജേന നീയമാനാന്‍
സഹദേവാദവഗമ്യ വായുസൂനുഃ
സഹസേതി വദന്‍ ഗദാസഹായോ
നൃഹരിര്‍ദ്ദൈത്യമിവാഭ്യയാല്‍ സരോഷഃ
 
 
പല്ലവി
നില്ലെടാ ദാനവാധമ നില്ലെടാ നില്ലുനില്ലെടാ

ചരണം 1
നില്ലു നില്ലെടാ വീര നല്ലതല്ലിതു തവ
മെല്ലെ ഇവരെ വെടിഞ്ഞല്ലാതെ ഗമിക്കൊല്ല
 
ചരണം 2
എല്ലുകള്‍ നുറുങ്ങുമാറു തല്ലുകൊണ്ടു യമലോകേ
ചെല്ലുനീയന്തകനോടു ചൊല്ലുകയെന്‍ ഭുജവീര്യം