മതിമതി നീ ചൊന്ന വചനമിതഖിലവും

മതിമാന്മാർ കേൾക്കുമ്പോൾ മതിയായീടാ

കൊതിയെച്ചൊല്ലീടുന്നൊരതിമോഹം നിനക്കിപ്പോൾ

മതിയും കൊതിയും കെട്ടു മതിയായീടും

 

 

 

ഹത്വാ മാലിനമാഹവേ സഹ ബലൈശ്ചക്രേണ വിക്രാന്തിമാൻ

കൃത്വാസൗ ത്രിജഗത്‌സുഖം നിജപദം ശ്രീശാർങ്ഗധന്വാ യയൗ

ഹിത്വാ തേപി ച മാല്യവത്‌പ്രഭൃതയോ ലങ്കാം ച ശങ്കാവതീം

തദ്‌ഭീത്യാ ഖലു ശിഷ്ടരാക്ഷസഗണൈഃ പാതാളമേത്യാവസൻ

ഉരത്ത വൃത്രനെയും മറുത്ത ജംഭനേയും

രണത്തിൽ വെന്ന നിന്റെ കരുത്തു വൃഥ

തടുത്തുകൊൾകായുധമെടുത്തു ഞാൻ മോചിക്കി-

ലടുത്തു നിനക്കു യമപുരത്തു പോവാൻ

യജനഭോജികളിലതിശയമുള്ളോരു

കുശലനെന്നതെന്നെ അറിഞ്ഞീടേണം

നിശിതമായീടുമെന്നശനിതനിക്കിന്നോ-

രശനമായ്‌വന്നീടുമറിക നിങ്ങൾ

 

തിമിർത്തു പോരിന്നായെതിർത്തു വന്ന നിന്നെ

അമർത്തുവേണം കാര്യം, കയർത്തു ഭവാൻ

ചെറുത്തുനിൽകിൽ ഗളമറുത്തീടുന്നുണ്ടു ഞാൻ

കരത്തിൽമേവീടുന്നൊരായുധത്താൽ

സാഹസമോടമർചെയ്വതിനായേഹി സുധാശപതേ!

നിശ്വാസോഗ്രാട്ടഹാസൈസ്ത്രിദശകുലപതിഃ കമ്പിതാശാന്തരോഭൂത്

സ്വർഗ്ഗപ്രാപ്താത്തവൃത്തിസ്തദനു ദനുസുതം സംഗരായാഹ്വയന്തം

നിശ്ശേഷാസ്ത്രാണി ധൃത്വാ കുലിശഭൃദധികം സ്പർദ്ധാമാനോ നിതാന്തം

പ്രാഹൈനം മാല്യവന്തം ഗിരമഭിപതിതം രാക്ഷസേന്ദ്രം രണായ

 

 

താവദ്രാക്ഷസരാട് സ രൂക്ഷഹൃദയഃ പ്രക്ഷോഭ്യ രക്ഷോബലൈ-

സ്സംക്ഷോഭാരവരൂക്ഷകാക്ഷരവിപാക്ഷാക്ഷേപവാക്യം ജഗത്

സർവ്വം ഗർവിതസോദരപ്രഭൃതിഭിര്യുദ്ധായ ബദ്ധോദ്യമഃ

ക്രുദ്ധഃ പ്രാപ്യ സമന്തതസ്സുരപദം രുദ്ധ്വാ ത്വഭാണീദ് ഗിരം

 

 

ജംഭനിഷൂദനനെന്നൊരുവൻപും, 

സാമ്പ്രതമായ് വളരുന്നൊരു ഡംഭും

ഉമ്പരിൽ മുമ്പുളവായൊരു വൻപും

സപ്രതികാണണമരുവയരൻപും

 

കുടിലതതേടുന്നവരുടെ മുമ്പേ ഝടിതി 

രണായ ഗമിച്ചിടുകെന്നാൽ

പടുപടഹദ്ധ്വനിസേനകളാലേ

പൊടിപെടുമാറമരാവതിയിപ്പോൾ

പോക നാം വിരവിൽ സോദരന്മാരേ! പോക നാം വിരവിൽ

നാരദമാമുനി ചൊന്നൊരുദന്തം 

ചേരുമഹോ പുനരിന്നിതു ബന്ധം

പോരിലവർക്ക് വരും ദൃഢമന്തം

നേരിടുകിൽ ബഹുകർമ്മദുരന്തം!

 

ഇക്കാലം മുതലായിവരെന്നും 

ധിക്കാരം ചെയ്യരുതരുതൊന്നും

പോർക്കായിങ്ങു ഗമിച്ചിടുകെന്നാൽ

പോക്കാമിന്നിവരുടെ മദമെല്ലാം

രാക്ഷസേശ്വര, രാജശേഖര!

രാക്ഷസരോടമർചെയ്വതിനംബുരു-

ഹേക്ഷണനിങ്ങു വരുന്നെന്നാകിൽ

കാൽക്ഷണവും വൈകാതെ നമുക്കൊരു-

പേക്ഷയിതെന്തു നിനയ്ക്കിലിദാനീം?

 

ദേവകൾചൊല്ലാലെങ്കിലവർക്കിഹ

കേവലമിന്നിതുതന്നെ വിനാശം

കേശവനുണ്ടു സഹായമതെന്നാ-

ലാശു നമുക്കതിനില്ലെന്നുണ്ടോ?

ആനനവിജിതശാരദചന്ദ്ര, വാനവർനിചയവന്ദിതപാദ!

വാസവ, മദനമനോഹരരൂപ, ഭാസമാനവലശാസനവിഭോ!

മല്ലികാസായകൻ മെല്ലവേവന്നു മല്ലികാശരങ്ങളെ വില്ലിൽ നിറച്ചു

കൊല്ലുമാറെയ്യുന്നു വല്ലഭ ! കാൺക

തെല്ലുമേ വൈകാതെ പുൽകണമിപ്പോൾ

കോകിലജാലങ്ങൾ കൂകുന്നു വനേ

പാകശാസന, നാം പോക വൈകാതെ

 

ഇതിമധുരവചോഭിഃ പ്രീണയിത്വാ മൃഗാക്ഷീ-

ർന്നവനവരസഭാജാം വൃത്രഹന്താ ച താസാം;

സുമധുരരതിഭേദൈർന്നർമ്മഭിർമ്മാന്മഥൈശ്ച

പ്രമുദിതഹൃദയോസൗ നാകലോകേ ന്യവാത്സീത്