ചഞ്ചലാക്ഷീമാരണിയും മൌലീമാല വന്നു

പഞ്ചബാണന്‍ തന്റെ ചാപവല്ലിപോലെ

പുഞ്ചിരി ചന്ദ്രിക കണ്ടു കാമുകന്മാര്‍ തന്റെ

നെഞ്ജിലാനന്ദാംബുധി വളര്‍ന്നു പാരം

(മഞ്ജുള മഞ്ജീരനാദം കേട്ടു കേളിഹംസീ

ബന്ധുകാ ബന്ധുകാധരീ സന്താപിക്കായ്ക

ചിന്തിത ചിന്താമണേ നിൻ കാന്തനിങ്ങു വന്നു ബാലേ

സർവ്വ ഭൂപന്മാരുടെ സംസദി സപദി നിന്നെ

പാര്‍വ്വണേന്ദുമുഖീ ചാരുമുഖീ പങ്കജാക്ഷന്‍ കൊണ്ടുപോകും

അന്തണേന്ദ്രൻ ചൊന്നാൽ അതിനു അന്തരം വരുമോ ബാലേ

എന്തിനി നിൻ കാമമെന്നാൽ ഹന്ത ഞാനാശു ചെയ്തീടും

ഭൂമീസുരവര വന്ദേ ഭൂരി കൃപാനിധേ             

സാമോദം നിന്‍ പാദാംബുജം സാദരം പാഹിമാം            

നിന്നുടെ പാദപങ്കജം എന്നിയേ മമ പാർത്താൽ

അന്യമൊരു ഗതി നഹി മാന്യ ഗുണരാശെ

ശൈശവം തുടങ്ങി ഞാനും ആശയേ ഉറച്ചു

കേശവന്‍ നാഥനെന്നല്ലോ കേവലം വാഴുന്നു

എന്നേയഹോ ചേദിപനു തന്നെ നല്കീടുവാൻ

രുഗ്മിണി ആത്മഗതം

ദൈവമേ എന്തിനി ചെയ്‌വതിന്നധുനാ

ഏവം വരുമെന്നതു ചിന്ത ചെയ്തീലഹോ        

ദേവകീ നന്ദനന്‍ ജീവനാഥനെന്നു 

ഭാവിച്ചിരുന്നു ശിശുഭാവേപി ഞാനഹോ         

അന്തരംഗേ മമ സന്തതം വാഴുന്ന 

കാന്തന്‍ മമ താന്തതാം ഹന്ത കഥം അറിയാഞ്ഞു   

താത തവ പാദയുഗമാദരേണ വന്ദേ

ചേതസി വളർന്നീടുന്നു കോപമിഹ പാർത്താൽ

ഹന്ത! താപസന്മാരുടെ വാക്കു കേട്ടു നീയും

എന്തിതേവമുറച്ചിതു ചിന്തിയാതെ വീര!

ഭൂപവരനാകും തവ നന്ദിനിയെയിന്നു

ഗോപപാലപാശകന്നോ നൽകീടുന്നു?

ജാതിയേതെന്നുമുണ്ടോ പാർത്തു കാൺകിലിന്നു

പൂതനയെ ഹനിച്ചോരു പാപനാമവന്നു