(സ്വഗതം)
കണ്ണ നാസികകൾ പോയശേഷം എന്റെ വേഷം
ചണ്ഡയാം  സഹജയോടു തുല്യം
ഇന്നി ഞാൻ പോകുന്നില്ലാപുരിയിൽ സുഖമായ്
ചെന്നു വാഴുന്നില്ലെന്നതു നൂനം
ആരെടാ ശരമെയ്യുന്ന മൂഢ! രിപു കീട!
പോരിനെന്നോടെതിർക്കുന്നോ രേരേ

സാധുസാധു രവി സൂതവീരവര
ഘോരസാധുതരതേജോനിധേ!  വീര

രാമ! രാക്ഷസൻ ചെവികളെയും നാസികയും
ഭീമ ബല ഖണ്ഡിച്ചു ഞാൻ വന്നേൻ

കുംഭകണ്ണൻ സുഗ്രീവനെക്കൊണ്ടുപോവേനങ്ങു
സമ്പ്രതിയെന്തു ഞാനിഹ ചെയ്‌വേൻ
കുംഭകണ്ണനെഹനിച്ചവനെ സുഗ്രീവനെ
അൻപിനോടിങ്ങുകൊണ്ടുവരുവേൻ
വാനരരെല്ലാരും സന്തോഷിക്കും കൗണപർക്കും
മാനസേ സന്താപമുണ്ടാം നൂനം
അത്രതം ഞാൻ കൊണ്ടുപോന്നാലെന്റെ
നാഥൻ തന്റെ കീർത്തികേടുണ്ടകുമതു നൂനം
ചിത്തകോപമുണ്ടാമെന്നോടുമവനോടും
കൃത്യത്തെ ചെയ്തിങ്ങു വരും രാജൻ

ശൂലം കൊണ്ടെറിഞ്ഞു നിന്നെ മൂഢ! കപികീടാ!
മൗലിയെയറുത്തീടുന്നുണ്ടല്ലോ
ശൂലത്തെപ്പിടിച്ചിതോ ഹനുമാൻ സുമതിമാൻ
കാലിൽ വെച്ചിട്ടൊടിച്ചു കളഞ്ഞു.
ശൈലം കൊണ്ടെറിഞ്ഞു നിന്നെ കൊൽവേൻ പിന്നെച്ചെൽവേൻ
കാലം വൈകാതെ രാമനെക്കൊൽവാൻ
ശൈലം കൊണ്ടിവൻ ഭൂമിയിൽ വീണു
ദീനം നൂനം ഞാനിവനെക്കൊണ്ടുപോവേനങ്ങു

ഏറെ വാക്കു പറഞ്ഞതുകൊണ്ടും കോപം കൊണ്ടും
മാറുകയില്ലല്ലോ രിപുശൗര്യം

ഋക്ഷരാജസൂത ശുഭമാനോ!രവിസൂനോ!
ദക്ഷനല്ലോനീയധികം പോരിൽ

വാനരരെക്കൊന്നവീരനല്ലോ
ധീരനല്ലോ മാനമുണ്ടെന്നാകിലിങ്ങടൂക്ക
അല്പരോടല്ലല്ലോ ശൗര്യം വേണ്ടൂ എന്നെക്കണ്ടൂ
ശില്പമായെന്നോടമർ ചെയ്ക നീ

ആരെടാ വരുന്നതു സുഗ്രീവൻ
അമർ ചെയ്‌വാൻ നേരിടുന്നതു ഞാൻ കുംഭകർണ്ണൻ

കാലനോടണയാതോടിപ്പോക
ശൈലാധിക നീലശൈലസമ നീലകായ
പാരം മദമുണ്ടു നിനക്കെന്നാലിന്നു നിന്നെ
ഘോരമുഷ്ടിയാലിടിച്ചു കൊൽവേൻ