ശ്രീമതേ! നമസ്തുഭ്യം മേ ദുർവചനം ശ്രീ

രാമദൂതാ പൊറുക്കേണമേ

 

ധീമതാം‌വര! ഞാൻ മുന്നേ തീരെയറിഞ്ഞില്ല നിന്നെ

കേമനെന്നറിഞ്ഞു പിന്നെക്കേവലം ഞാൻ മൂഢൻ തന്നെ

 

പാർത്തു നിൽക്കേണ്ടെന്നാൽ പാരാതെ ഭരതനോടു

വാർത്തചെന്നുരയ്ക്ക മാരുതേ!

 

ആർത്തിപൂണ്ടവൻ വാഴുന്നു പേർത്തുമെപ്പോഴും കേഴുന്നു

യാത്രചെയ്യേണ്ടും വഴിയേയോർത്തുകേൾ ചൊല്ലാം വഴിയേ

 

ശക്തിമാനെന്തിനും ഭരതൻ, സൽഗുണൻ രാമ-

ഭക്തിയുമുണ്ടവൻ വിരുതൻ. ഭുക്തി കാകനികൾ മാത്രം

 

ഇത്ഥം മുനീന്ദ്രവചനാൽ സഹജാദിവൃത്തം

വിജ്ഞായമോദഭരിതോ ഭരതായ പൂർവ്വം

ഉക്തം സ്വകീയവചനം പുനരാത്മചിത്തേ

സ്മൃത്വാ സമീകരണസുതം നിജഗാദ രാമഃ
 

 

എന്നാൽ പോവതിന്നിപ്പോൾ തന്നാലും അനുവാദം

വന്ദ്യനാം മഹാമുനേ! വന്ദേഹം ഭവൽപാദം

ജനക ദുഹിതൃവാക്യം കേട്ടു തുഷ്ട്യാ കപീതാം

വനിതകൾ വരരോടു കേറി വേഗം വിമാനം

പുനരരിയ ഭരദ്വാജാശ്രമം പുക്കു ശീഘ്രം

മുനിവരമഥ നത്വാ രാമനിത്ഥം ബഭാഷേ
 

 

ഉൽപ്പല ദലലോചന! ശ്രീരാമചന്ദ്ര!

ത്വൽ പാദാംബുജം തൊഴുന്നേൻ

 

ത്വൽഭക്തി ഭവിക്കേണം എപ്പോഴുമെന്നല്ലാതെ

സ്വൽപ്പവുമൊരുമോഹമുൾപ്പൂവിൽ എനിക്കില്ല

 

പിന്നെ ഭവാനു കാരുണ്യം മാനസതാരിൽ

എന്നെക്കുറിച്ചുണ്ടെന്നാകിൽ

 

നിന്നുടെ സോദരിയായ് മന്നിൽ ഞാൻ ഇനി മേലിൽ

വന്നു ജനിച്ചീടുവാൻ തന്നാലും വരം മമ

ചാഞ്ചല്യം വേണ്ടാ തെല്ലുമേ ത്വൽ സഖിയുടെ

വാഞ്ച്ഛിതം അഹം ഏകീടാം

 

ചഞ്ചലവിലോചനേ! കിഞ്ചന മടിയില്ല

നെഞ്ചിലുള്ളാശയവൾ അഞ്ചാതെ ചൊല്ലിടട്ടെ

 

പ്രാണവല്ലഭേ! മൽഗിരം കേട്ടാലും ശര-

ദേണാങ്കാനനേ! സത്വരം

ശാന്താശയാന്താം സരമാം തദാനീം

കാന്താനനാബ്ജാം പ്രസമീക്ഷ്യ താന്താം 

കാന്തം വിമാനം തരസാ രുരുക്ഷും

സ്വാന്തർഗ്ഗതം സാധു ജഗാദ സീതാ
 

 

ആയതിനു ഞങ്ങൾക്കുമായതാഗ്രഹമുള്ളിൽ

മായമല്ലുയരുന്നു മായാമാനുഷ രൂപാ!

സത്യമത്രേ തവ വാക്യം വ്യത്യാസമില്ലേതുമോർത്താൽ

മത്ത മതംഗജ ഗമനേ! - എങ്കിലും തവ-

ചിത്തതാപം വേണ്ടാ തെല്ലുമേ

 

പൃഥീസുതയാം ജനകാത്മജ നിജ-

ഭർത്തൃസമേതം പോകുമിദാനീം
 

സാകം രാമദേവനോടും ശോകമറ്റു ദേവിയിപ്പോൾ

പോകുമെന്നാകിലും വല്ലഭേ! - പാ‍രമീവണ്ണം-

മാഴികിടുന്നതെന്തിനിന്നു നീ!
 

ആകുലമറ്റു നമുക്കുമിദാനീം

സാകേതത്തിനു പോകാമല്ലോ

 

 

 

തിരശ്ശീല

പ്രിയതമ! കേൾക്ക നീ

പ്രിയതയോടെൻ വചനം
 

നയവിനയ വാരിധേ!

നക്തഞ്ചരേശ്വര!
 

ശ്രീരമചന്ദ്രൻ തന്റെ കാരുണ്യം കൊണ്ടുഭവാൻ

പാരാതെ ലങ്കേശനായ് സ്വൈരം വാഴുന്നതിപ്പോൾ
 

ത്വൽക്കാന്തയാകുമെനിക്കിക്കാലമോർത്തു കണ്ടാൽ

ദുഃഖാർത്തിക്കവകാശമുൾക്കാമ്പിലില്ല തെല്ലും
 

കഷ്ടമെങ്കിലും ഇന്നു ശിഷ്ടയാം സീതാദേവി

വിട്ടുപോവതോർത്തുള്ളം പൊട്ടുന്നു പാരമയ്യോ
 

സങ്കടമറ്റൊരഹസ്സെങ്കിലും ദേവിയിഹ

തൻകാന്തനൊത്തു വാഴ്വതെൻ‌ കണ്ണാൽ കണ്ടില്ലല്ലൊ