അമൃതമിവ കിരന്തീമാർത്തിഭാരം ഹരന്തീം

പിതൃഗിരമുദയന്തീം പ്രീതിപൂരം വമന്തീം

സപദി നിശമയന്തീ സാത്ര ഖേദം ത്യജന്തീ

വ്യധിത ച ദമയന്തീ വാസമാശാം വഹന്തീ

 

 

നളചരിതം രണ്ടാംദിവസം സമാപ്തം.

ചൊന്നതൊക്കെയുമേവം തന്നെ; നീയിഹ വാഴ്ക,

എന്നുടെ തനയാ സുനന്ദയും നീയുമൊക്കും

ഉച്ഛിഷ്ടം ഭുജിക്കയില്ലൊരുനാളുമേ ഞാൻ

ഉരിയാടുകയുമില്ല പുരുഷന്മാരോടേ;

പ്രച്ഛന്നരതിക്കേകൻ പ്രാർത്ഥിച്ചാലവനെ

പ്രസഭം നീ വധിക്കേണം വസിപ്പിൻ ഞാനിവിടെ

ഉന്മാദം കൊണ്ടു ചെയ്ത കല്മഷം ക്ഷമിക്ക നീ

മാന്മിഴി, കണവനെക്കാൺമോളമിഹ വാഴ്ക

ദേവനത്തിലേ തോറ്റുപോയ്‌ വനം തേടി,

വേദനകളും വന്നു ഭാവന മൂടി;

നാവിനുണ്ടഴൽ ചൊൽവാൻ നവപ്രേമധാടി,

പേ വശാൽ, പ്രസുപ്താം മാം വെടിഞ്ഞവനോടി

എന്തു നിൻപ്രിയൻ നിന്നെ ബന്ധംപിരിഞ്ഞു പോവാൻ

പന്തണിമുലയാളേ, പറക നീ പരമാർത്ഥം

നിനച്ചവണ്ണമല്ല ദൈവമാർക്കുമേ,

നളനെ നിന്നോടു ചേർക്കുമേ,

നിന്നെക്കണ്ടെത്തി ഭാഗ്യമേ,

താതനെക്കാൺക യോഗ്യമേ, പോകവേണ്ടതങ്ങിനി

സംശയമെനിക്കില്ലാ വേർപെട്ടോടുമെന്നു;

വംശയശസ്കരനും സംശയമുണ്ടായില്ലാ;

ആശു പിന്നെ ഞാനുണർന്നേനെ; കാന്തനെപ്പാർശ്വ-

ദേശമെങ്ങും തപ്പിനേനയ്യോ! പിന്നെയുണ്ടായ

ക്ളേശമെന്തു ചൊൽവതിപ്പോൾ ഞാൻ, കാട്ടിൽ നിന്നെന്നെ

ഈശനിങ്ങു കൊണ്ടുപോന്നാനേ ഹേ സുദേവ!

അനർത്ഥമെല്ലാവർക്കുമുണ്ടാമേകദാ

ബുദ്ധിയുമപ്പോൾ മോഹിതാ

മാഞ്ഞുപോമപ്പോൾ സ്നേഹിതാ

ശോകമിതിന്നു കേൾ വൃഥാ; പിന്നെയെന്തു, ചൊല്ലുക

അംശുകമുടുത്തതും ആശു താൻ കളഞ്ഞു,

കൗശേയമിതൊന്നുകൊണ്ടിരുവരുമായുടുത്തു,

കാട്ടിൽ നീളെയുഴന്നൊരുനാൾ എന്നോടീവണ്ണം

കാട്ടുമെന്നോർത്തിരുന്നീല ഞാൻ കഷ്ടം - എത്രയും

അത്തൽ പൂണ്ടു ഞാനുറങ്ങുമ്പോൾ വസ്ത്രവും ഛിത്വാ

അർദ്ധരാത്രേ പോയ്മറഞ്ഞാനേ ഹേ സുദേവ