മേദിനീദേവ, താതനും മമ മാതാവിനും സുഖമോ?
അനുപല്ലവി.
ആധിജലധിയിൽ മുഴുകിയെൻമാനസം
നാഥനാരിനിക്കെന്നധുനാ ന ജാനേ.
ചരണം. 1
സ്വൈരമായിരുന്ന നാൾ ചൂതിൽ തോറ്റു നാടും
ഭൂരിധനവും ഭണ്ഡാഗാരവും നഗരവും
ദൂരെയെല്ലാം കൈവെടിഞ്ഞാനേ, പരവശപ്പെട്ടു.
വൈരി ദുർവ്വാക്കുകൾ കേട്ടാനേ നൈഷധൻ വീരൻ
ഘോരമാകും വനം പുക്കാനേ, ഞാനവൻ പിൻപേ
നേരേ പുറപ്പെട്ടേനേ, ഹേ സുദേവ.

ദേവിയല്ലറിക കിന്നരിയല്ല ചൊല്ലാം,
പാവനചരിതേ, കേൾ പരമാർത്ഥമെല്ലാം;
ഭൂപാലന്വയത്തിൽ ഞാൻ പിറന്നേനേ നല്ല
കേവലം പ്രിയനെ വേർപിരിഞ്ഞാധി നില്ലാ

ബാഹുവീര്യശിഖിലേഹിതാഹിതസ-
മൂഹനാം നൃപതികുലദീപൻ;
സാഹസൈകരസികൻ സുബാഹുവിന്റെ
ഗേഹമായതിതു ബഹുശോഭം;
ഭൂഗതം ത്രിദശലോകമേതദിഹ
വാഴ്ക നീ ഇവിടെ അപതാപം;
പോകുമെങ്ങൾ പുനരേകതോ, മനസി
മോഹിച്ചിങ്ങു വന്നു ബഹുലാഭം.

ഭൈമി(ആത്മഗതം):
ധൂർത്തനല്ല,ദൃഢമാർത്തബന്ധുവത്രേ,
മൂർത്തിയുംമൊഴിയുമൊരുപോലേ.
സാർത്ഥവാഹനോട്‌:
സാർത്ഥവാഹ, പരമാർത്ഥം നീ പറഞ്ഞ-
തോർത്തുഞ്ഞാനുറച്ചിതതുപോലേ,
സാദ്ധ്വസം വെടിഞ്ഞു സാർത്ഥത്തോടുമിഹ
സാർദ്ധം പോരുന്നു ഞാ,നതിനാലേ,
തീർത്ഥകീർത്തനനാം പാർത്ഥിവോത്തമനെ-
പ്പാർത്തു വാഴ്വനഹമിതുകാലേ.

സാർത്ഥവാഹൻ:
ശോകവേഗം പൊറുത്തേകനായ്‌ നടന്നു
ലോകനാഥൻ നളൻ നിരപായം,
വ്യാകുലം കളക, നീ കഥഞ്ചിദവ
മേഘവാർ കുഴലി, നിജകായം.
സാർത്ഥവാഹനഹ, മാർത്തബന്ധു ‘ശുചി‘
പേർത്തു ചൊല്ലുന്നിതു തദുപായം;
വാഴ്ത്തു ചേദിപനെ, തീർത്തുസങ്കടങ്ങൾ
കാത്തുകൊള്ളുമവനെവരെയും.

വാജപേയബഹുവാജിമേധമഖ-
യാജി യാചകർക്കു സുരശാഖീ
രാജമൗലിമണി ഭീമനെൻജനക-
നാജിഭൂവി വിജിതപ്രതിയോഗീ;
വ്യാജദേവനെ ഹൃതസ്വനായ നിഷ-
ധേശനെൻ ദയിതനനുരാഗീ,
ദേശയാത്രയിൽ വെടിഞ്ഞു മാം നിശയിൽ
ആശുപോയ്‌ കുഹചിദവിവേകീ.
പല്ലവി.
കാണാഞ്ഞെൻ കാന്തനെ ഞാനിഹ
കാനനമെങ്ങുമുഴന്നു ചിരം.

ശ്ലോകം:

ഇത്യർദ്ധോക്തേ നളദയിതയാ സോപി തച്ഛാപശക്ത്യാ
ഭസ്മീഭൂതോജനി ച പവനോദ്ധൂളിതാദൃശ്യമൂർത്തിഃ
സാപീന്ദ്രാദീനവിതഥഗിരോ ഭക്തിപൂർവ്വം നമന്തീ
കാന്താരാന്തേ വ്യചരദൃഷിഭിസ്സാന്ത്വിതാ രാജകാന്താ.

പല്ലവി.

ആരോടെന്റെസ്വൈരക്കേടുക-
ളാകവേ ഞാൻചൊല്ലൂ? ശിവ ശിവ! ശിവനേ!

അനുപല്ലവി.

ദാരു തന്റെ പരിണാമേ കില
നാരി തന്റെ മനമാമേ
എന്നു ചൊല്ലുന്നു ചിലർ; കല്ലെന്നും ചിലർ.

ചരണം. 1