പാറയെന്‍ മാറിലെറിഞ്ഞോരുനിന്നെ
വിരവോടു കൊല്ലുവെന്‍ മുല്‍ഗരം കൊണ്ടു

വളർ ബാണമാരിയെച്ചെയ്ത നിൻ നെഞ്ചിൽ
വളര്‍ശിലയെ വിരവൈനൊടു താഡയാമി

ശ്ലോകം:
അകമ്പനം മാരുതി കൊന്ന വൃത്തം
ദശാനനന്‍ കേട്ടു വിവൃദ്ധമന്യുഃ
പ്രഹസ്തമാഹൂയ പടക്കയച്ചൂ
സമേത്യ നീലം സജഗാദവീരം

പദം:
നീല തവ മാറുപൊടി ചെയ്`വതിന്നായി
ചേലൊടു ശരമാരിചെയ്തിടുന്നേൻ ഞാൻ

രാമ രാമ മഹാമതേ തവ ജീവിതംപോലുള്ള ഞാന്‍
നിന്‍ സഖാവാകുന്നു കേളയിതാര്‍ക്ഷ്യനാകിയ പക്ഷികൾ
ഇന്ദ്രജിത്തയി നിങ്ങളെ ബന്ധിച്ചിതെന്നറിഞ്ഞു ഞാന്‍
ഹന്ത പീഡാം ഹരിപ്പതിന്നായിങ്ങു വന്നതു സന്മതേ
രാവണം രജനീചരാനപി കൊന്നു നീ ജാനകിയോടും
സ്വൈരമായ്  വാഴുന്ന നാള്‍ മേ  തത്വമങ്ങറിയിച്ചിടാം
പോകുന്നേനഹമിന്നിനി  ഹൃദിശോകത്തെ കരുതീടൊല്ലാ
രാവണാദികളെ  ഹനിപ്പതിനുണ്ടു ബലമയി തേ സഖേ

പക്ഷി രാജ മഹാമതേ ശൃണു പക്ഷവാത ഹതോരഗ
ഇന്ദ്രജായിബാണാതുരൌനൌ രക്ഷ ചെയ്തതു നീയല്ലോ
തേജസാം നിധിയായ നീ ബഹു ഭൂഷനാദി വിഭൂഷിതന്‍
ആരതെന്നുരചെയ്യണം ഭവാൻ മമ ചാരുരൂപാഭോഗവാൻ
ഇപ്പോള്‍ വന്നുപകാരമായ് മമ ചെയ്ത നീയും ജനകനും
തല്‍ പിതാവിനെ അജനെയും ഞാനൊന്നുപോൽ  കരുതീടുന്നേൻ

ശ്ലോകം:
ഇത്ഥം പറഞ്ഞു ദശകണ്ഠനോടിന്ദ്രജിത്തും
സ്വസ്ഥം വസിച്ച സമയേ ബത പക്ഷിരാജന്‍
താര്‍ക്ഷ്യൻ സമേത്യ നൃപ പുത്രരൂജം കളഞ്ഞു
സ്വൈരം സ്ഥിതം രഘുവരം നിജഗാദമോദാല്‍

പദം:
രാമ രാമ മഹാമതേ ജയ രാജ മാന കളേബര
രാമ ഭീമ ഗുണാകര ജയ രാജ രാജ ശിഖാമണേ
രാവണാദി നിശാചരാന്തക രാജ ചാരു മുഖാരി  മര്‍ദ്ദന
രാജമാന ശരാസബാണ വിരാജമാന കരാംബുജ

മിത്രഘ്ന കേളെടാ മൂഢ യാതുധാന
അത്ര കൊല്ലുവന്‍ ഞാൻ നിന്നെയെന്റെ മുല്‍ഗരത്താൽ

രാവണാനുജനായ നീ രാവണന്നു
വൈരിയായതു മരിപ്പാനായി നൂനമല്ലോ
മിത്രഘ്നനാമെന്നെ നിന്നെക്കൊല്ലുവാനായി
ശത്രുഘ്നനാം  രാവണനയച്ചതിപ്പോളല്ലോ

കേളെടാ വിരൂപാക്ഷാ! എന്‍റെ ബാണം നിൻ
ഗളമറുത്തു പതിപ്പിക്കും വൈകിയാതെ.

ഏവം പറഞ്ഞു കപിവീരരുടന്‍ ക്ഷണേന
തൌ രാക്ഷസൌ പരിചിനോടു ഹനിച്ച ശേഷം
അപ്പോള്‍ വിരൂപനയനം പ്രതി ലക്ഷ്മണന്താൻ
മിത്രഘ്നമാശുസ വിഭീഷണനേറ്റു പോരിൽ

ലക്ഷ്മണനിന്‍ തലയറ്റു യുദ്ധഭൂമൌ നൂന
മിക്ഷണം വീണീടുമല്ലോ കണ്ടുകൊള്‍ക 
ചണ്ഡനാകും വിരൂപാക്ഷനല്ലോ ഞാനും പങ്`ക്തി
കണ്ഠൻ വാക്കിനാൽ വന്നതു പോരിനായി
പംങക്തികണ്ഠ രക്ഷിതയാം
ലങ്ക തന്നില്‍ ഹന്ത മരണത്തിനു വന്നതു നിങ്ങളെല്ലാം