നിർണ്ണയമെന്നുടെ ബാണമഞ്ചു നിന്നുടെ ജീവിതത്തെ
കൊണ്ടുപോരുമിങ്ങു കേളെടാ മൂഢാ.

നേരിട്ടുവരുവേനെടാ ലക്ഷ്മണ കേൾ നീ
ഘോരമാമെൻശരം നിന്നെക്കൊന്നു ഭൂമിയിലിടും.
ഭൂമിയിലിടും നിൻതലയെന്റെ സായകം കേവലം
നാഴിക ഒന്നിടതന്നെ നിർണ്ണയം

ആരെടാ രേ രേ രേ മൂഢ! ദുഷ്ടാതികായി ഇന്നു
പോരിനെന്നോടു വിരഞ്ഞു നേരേ വരിക.

ലക്ഷ്മണ! ശുഭലക്ഷണ! പോക വൈകാതെ
ദുഷ്ടരാക്ഷസനെക്കൊന്നു വിരഞ്ഞിങ്ങു വരിക.

ആര്യരാമചന്ദ്രവീര, സോദര ധീര പോരിലിവനൊടു
ചെൽവാനെന്നോടേകുക നാഥ!

ശ്ലോകം:
പൊരുത നിശിചരന്മാർ ചത്തശേഷം സരോഷം
വിരവിനൊടതികായൻ ഘോരകായോ മഹാത്മാ
ബലമൊടു സ തു ഗത്വാ ഘോരനാദങ്ങൾ ചെയ്ത
ഭുവനമിളകുമാറായ് രാഘവം തം ബഭാഷേ.

പദം:
കേളെടാ നീ ദാശരഥ അല്പരോടു ഞാനമർചെയ്കയില്ലാ
ശക്തിയുള്ളാർ ചെയ്യണം യുദ്ധം

ശൂലം കൊണ്ടെറിഞ്ഞു നിന്നെ മൂഢ! കപികീടാ!
മൗലിയെയറുത്തീടുന്നുണ്ടല്ലോ
ശൂലത്തെപ്പിടിച്ചിതോ ഹനുമാൻ സുമതിമാൻ
കാലിൽ വെച്ചിട്ടൊടിച്ചു കളഞ്ഞു.
ശൈലം കൊണ്ടെറിഞ്ഞു നിന്നെ കൊൽവേൻ പിന്നെച്ചെൽവേൻ
കാലം വൈകാതെ രാമനെക്കൊൽവാൻ
ശൈലം കൊണ്ടിവൻ ഭൂമിയിൽ വീണു
ദീനം നൂനം ഞാനിവനെക്കൊണ്ടുപോവേനങ്ങു

ഏറെ വാക്കു പറഞ്ഞതുകൊണ്ടും കോപം കൊണ്ടും
മാറുകയില്ലല്ലോ രിപുശൗര്യം

ഋക്ഷരാജസൂത ശുഭമാനോ!രവിസൂനോ!
ദക്ഷനല്ലോനീയധികം പോരിൽ

വാനരരെക്കൊന്നവീരനല്ലോ
ധീരനല്ലോ മാനമുണ്ടെന്നാകിലിങ്ങടൂക്ക
അല്പരോടല്ലല്ലോ ശൗര്യം വേണ്ടൂ എന്നെക്കണ്ടൂ
ശില്പമായെന്നോടമർ ചെയ്ക നീ