ഭ്രാതൃവാത്സല ഭരത, കാനനേ പോയി ഞാൻ പിതൃവചനപരിപാലനായ
മാതൃവചസാ വനേ പോകയാൽ ദുഷ്പ്രാപമായൊരു യശസ്സിനെ ലഭിച്ചേൻ
കൃതവിപിനസാസോപി തവ ഹിതചികീർഷ്യയാ കരവാണി ഹൃദയാ‍ഭിഷേകേ
ഗുണനിലയ ഭരത, ധീരോദാത്ത, വരധീര! രണചണ സഹോദര സുശീല!

ശ്ലോകം
നന്ദിഗ്രാമേഥ രാമൻ ഭരതഭവനമേവാഭ്യഗാൽ കൗതുകേന
താവന്മുക്ത്വാ ജടാസ്തേ ദശരഥതനയാസ്താമയോദ്ധ്യാമവാപുഃ
സുഗ്രീവായ സ്വഗേഹം വിരവിനൊടു തദാ ദർശയിത്വാ സമേതം
താതാവാസം മഹാത്മാ രഘുകുലതിലകം കൈകയീസൂനുരൂചേ.

നാമെല്ലാമങ്ങ് ചെന്നിനി രാമനെ വന്ദിക്കവേണം

സന്മതേ, വാനരേശൻ സുഗ്രീവനും, രാക്ഷസേശൻ വിഭീഷണനും

സന്മതേ നീ വാനരപുംഗവ,  തേരിൽ മാനവേന്ദ്രൻ കാണാകുന്നു
ജാനകിയും ലക്ഷ്മണനും സേനകളും കാണാകുന്നു
സന്മതേ, നീ കാൺക രാമപാർശ്വങ്ങളിത്തന്നെ നില്പവരാരു ചൊല്ലുക!

കാൺക സാധോ, ചിന്മയാകൃതേ ഭരത,
പുഷ്പകമാം വിമാനമതാ കാണാകുന്നു

നേരുതന്നെ കപിവീരാ ശ്രീരാമൻ വരുന്നുവല്ലോ

ഭ്രാതൃവത്സല ഭരത, സത്യമേവം ചൊന്നതു ഞാൻ
ദേവേന്ദ്രവരത്തിനാലെ കാനനവൃക്ഷങ്ങളെല്ലാം
പക്വമധുക്ഷാളികളായി തിന്നുമദിച്ചു കപികൾ
ഉച്ചത്തിൽ നദിച്ചിടുന്ന ശബ്ദമല്ലോ കേൾക്കാകുന്നു

ശ്ലോകം
ഇതി പവനജവാക്യം കേട്ടു മോദേന രാജാ
പുരമഥ ലസമാനാം താം വിതാനിച്ചയോദ്ധ്യാം;
ജനനിഭിരഥ പൗരൈർദ്രഷ്ടുകാമസ്സ രാമം
ഗുഹനിലയസമീപം പ്രാപ്യ ചൊന്നാൻ തമേവം.

പദം
സന്മതേ, നീ കേൾക്ക സാധോ, ചിന്മയാകൃതേ
കുത്ര രാമചന്ദ്രൻ നീയസത്യമത ചൊല്ലിയോതാൻ.