ദശരഥഭൂപൻ തന്റെ നന്ദനനായുള്ള
ദാശരഥി രാമൻ ഞാനെന്നു കരുതുന്നേൻ ഞാനെവനെന്നുള്ള തത്ത്വം ചൊല്ലണമെന്നോടു
വാണീസഹായ! ജലജസംഭവ! ദേവ!
 

ഇടശ്ലോകം
അഗ്നിപ്രവേശമതു ചെയ്വതിനായ്ത്തദാനീം
വൈദേഹി പോകുമളവിൽ സുരസംഘമെല്ലാം ഗൗരീശപങ്കജഭവേന്ദ്രയമൈസ്സമേതാഃ
യുദ്ധാചലോപരി ഗതാ വിധിരേനമൂചേ

പദം
രാമ! രഘുവീര! ജയ രാജീവനയന!
രാമ സീതയെയുപേക്ഷിക്കുന്നതെന്തിനായ്?
പ്രാകൃതനായുള്ള നരൻ പ്രാകൃതയേപ്പോലെ
ചിന്മയ! നീ സീതയെ വെടിയുന്നെന്തിനായി?
നിന്നുടയ തത്ത്വമറിഞ്ഞില്ലയോ മഹാത്മൻ!  മന്നവർമണേ! വിബുധനായക! നാഥ!

ഹന്ത! നിയെന്നോടവ്വണമെന്തരുളുന്നൂ?
സന്തതം നിന്നെയല്ലാതെ ചിന്തിച്ചില്ലേ ഞാൻ
ചിത്തേന വാ കർമ്മണാപി വാചാ വാ എൻകാന്ത!
ചെറ്റും നിന്നെയല്ലാതെ ഞാൻ ചിന്തിച്ചില്ലേതും

(ലക്ഷ്മണ നോട്)
സൗമിത്രേ! എന്നാര്യപുത്രനീവണ്ണം ചൊന്നതിനാൽ
കാമം മമ മരിപ്പാനോ ഒട്ടും വൈകാതെ
അത്ര നീ ചിതയുണ്ടാക്കി സത്വരം തരണം;
ചിത്തമോദമോടഗ്നിയിൽ മർത്തുമിച്ഛാമി

ശ്ലോകം
ഇത്ഥം വൈദേഹി ചൊല്ലും മൊഴികൾ പവനജൻ കേട്ടു വേഗേന ഗത്വാ
നത്വാ ശ്രീരാമചന്ദ്രം ചരിതമതുരചെയ്തന്തികേ നിന്നശേഷം
രക്ഷോfധീശം തദാനീം രഘുവരനുരചെയ്താനയിപ്പാൻ സ സീതാം
ഗത്വാ താമാനയിച്ചു ദശമുഖസഹജൻ താമുവാചാശു രാമഃ

ശ്ലോകം
രഘുവരനിതു ചൊല്ലുന്നപ്പൊഴേ ലക്ഷ്മണൻതാൻ
വിരവിനൊടഭിഷേകംചെയ്ത തം രാക്ഷസേന്ദ്രം
രഘുവരവചനത്താൽ ജാനകീം പ്രാപ്യ വേഗാൽ
കുതുകമൊടുരചെയ്തു വീരനാകും ഹനുമാൻ.

 ഹനുമാൻ
കല്യാണാലയേ! ദേവീ! നല്ലാരിൽ മണിമൗലേ!
മെല്ലെയെൻ വാക്കു കേൾക്ക നീ.
ചൊല്ലേറും രഘുവീരതല്ലജൻ തവ കാന്തൻ
അല്ലലെന്നിയേ രാവണം കൊന്നു
രണഭൂമിയിൽ നിന്നെക്കാണ്മതിന്നായി
മന്നവൻ മോഹിക്കുന്നു
ഇത്ഥം ഞാനുരച്ചതു ചിത്തേ മാനിച്ചു ദേവി
ചെറ്റുമെന്തരുളിടായ്വാൻ?

സോദര്യ: ലക്ഷ്മണ! വിഭീഷണനെ
ലങ്കേശനാക്കിയഭിഷേകം ചെയ്ക.
ആദിയാമഭിലാഷമിതു ചിത്തേ മമ
അഭിഷേകം ചെയ്തിവനെക്കാണ്മതിന്നായി.
ഹതനാഥയാകിയൊരു ലങ്കാമിന്നുതന്നെ
യുതനാഥയാകവേണം വൈകിയാതെ!

(വിഭീഷണനോട്)
ചിരകാലം വാഴ്ക നീ ലങ്കതന്നിൽ വീര!
ഒരുകാലവും ധർമ്മമഴിയാതെ.
 

ശ്ലോകം
ദശമുഖദയിതാം താം തൽകനിഷ്ഠഞ്ച രാമൻ
നയസഹിതവചോഭിശ്ശാന്തരാക്കീ തദാനീം
സ തു നൃപവചനത്താൽ സർവ്വകർമ്മാണി ചക്രേ
രഘുവരനഥ സൈന്യം പ്രാപ്യ സൗമിത്രിമൂചേ

ശത്രുസൂദന! എൻ കാന്ത! ചിത്തജാകാര! കോമള!
മത്തകേസരിസുവീര്യ! ചിത്രം! നീ ഹതനായിതോ?
വീരനാം ഖരനെ മുന്നം ശ്രീരാമൻ കൊന്ന നാൾ തന്നെ
കരുതിനേൻ രാമചന്ദ്രൻ നരനല്ലായെന്നു ചിത്തേ  
ബലികളിൽ വരൻ രാമൻ ബാലിയേയും കൊന്ന നാളിൽ
ചിന്തയിൽ കരുതിനേൻ ഞാൻ ഹന്ത! രാമം നാരായണം.
ബന്ധിച്ചു സേതു ജലധൗ ഹന്തുമേവ വന്നു നിന്നെ
ചിന്തയിൽ കരുതുന്നേൻ ഞാൻ ഹന്ത! രാമം നാരായണം.
അന്നു ഞാൻ ചൊന്നതു ചിത്തേ നന്നിയെന്നു കൊണ്ടില്ലല്ലോ
എന്നതിനാലിന്നു നിന്നെ ധന്യശീലേ! പിരിഞ്ഞു ഞാൻ.
ഉൾപ്പൂവു തെളിഞ്ഞു നിന്നെ ശില്പമായി രമിച്ച ഞാൻ
അല്പഭാഗ്യയായിദാനീം മൽപ്രിയ! എൻ ജീവനാഥ!