ശ്ലോകം
ഭക്താനാം സ്ത്രോത്രമേവം മധുരതരമുടൻ കേട്ടു വൈകുണ്ഠമൂർത്തിഃ
പ്രീത്യാകൈക്കൊണ്ടു സൗമ്യം നിജവപുരധികം കോമളം ശ്യാമളാംഗം
കൃത്വാരാജാഥയാഗം വിധി വദവഭൃഥസ്നാനവും ചെയ്തു മോദാൽ
ഭക്ത്യാ ധർമ്മാത്മജന്മാ തൊഴുതതിവിനയത്തൊടു തുഷ്ടാവശൗരീം.

സോദര പാർത്ഥ മഹാരഥ കേൾക്ക നീ
സാദരമെന്നുടെ വാക്കുകളെല്ലാം
മാധവകൃപയാലസാദ്ധ്യമായില്ലൊരു
സാധനവുമെന്നു കരുതുക സുമതേ
സാധുതരം ഖലു മാഗധനിധനം
ബാധയകന്നിതു സാധുജനാനാം.

പദം
മുഖ്യമായുള്ളോരു രാജസൂയം ചെയ് വാൻ
പുഷ്കരനേത്രൻ തിരു മനസ്സെന്തുവാൻ?
ഇക്കാലം ദ്വാരകയ്ക്കുണ്ടോ തവഗതി
പക്ഷെ നിരൂപിക്കവേണം മഹാമുനേ

ശ്ലോകം
ഇത്ഥം തത്ര യുഥിഷ്ഠിരൻ ദയിതായാ മോദേന വാഴും വിധൗ
വൃത്രാരാതിപുരാൽ സനാരദമുനിസ്സം പ്രാപ്തവാൻ തൽ പുരേ
സുത്രാമാവിനു തുല്യനാം നൃപവരൻ ഭക്ത്യാ മുനീന്ദ്രം തദാ
നത്വാ പ്രീതിപുരസ്സരം സകുശലപ്രശ്നാദിഭിഃ പ്രോചിവാൻ.

ശ്ലോകം

അഥ ധർമ്മതനൂജനേകദാ
മൃദുശീലാം ദ്രുപദാത്മജാം മഹാത്മാ
മയനിർമ്മിതയാം സഭാം സമീക്ഷ്യ
ദയിതാമേവമുവാച സാന്ദ്രമോദം.

ശ്ലോകം
തസ്മിൻ യാഗേ പ്രവൃത്തേ നരപതിഷുഹരിപ്രസ്ഥമഭ്യാഗതേഷു
സ്വാസ്തീർണേഷ്വാസനേഷു പ്രഥിതസമരവീര്യേഷു തേഷ്വാസിതേഷു
കസ്മൈതാമഗ്രപൂജാമഹമിഹ കരവാണീതി ധർമ്മാത്മജോസൗ
നത്വാ പ്രാവോചദേവം ഗിരമതിസുകൃതീ തത്ര ഗംഗാതനൂജം.

പദം
ജഹ്നുകന്യകാതനൂജ ഭോ
നിഹ്നുത സകലവിമത നിൻ പാദ-
നീരജയുഗളം കൈവണങ്ങുന്നു ഞാൻ
ഇന്നിഹ വന്നൊരു ഭൂപമണികളിൽ
നന്ദിയോടാരെ ഞാൻ പൂജിക്കേണ്ടു മുന്നം?
നന്നായ് ചിന്തിച്ചരുൾചെയ്യണമെന്നോടു
മന്നവമൗലിരത്നമേ പിതാമഹ.

ശ്രീപതേ നിന്നുടെ കാരുണ്യത്താൽ സംഹരിച്ചിതു
ഭൂപനാം ജരാസന്ധനെ വേഗാലെന്നതുകൊണ്ടു
താപം തീർന്നിതു ഞങ്ങൾക്കെല്ലാം
പാഹിമാം ശൗരേ നീലനീരദസുമേചക!
പാലിത ഗോപാലക! കാലിതസുരവൈരിലോക!
ഫാലശോഭി മൃഗമദതിലക കരുണാംബുരാശേ! കൈതൊഴുന്നേൻ ചരണം തവ.

മിത്രജനപാലക അത്രവരിക ഭീമ!
വൃത്രവൈരിതന്നുടെ പുത്ര! ഹേ സവ്യസാചിൻ!
തത്ര ജരാസുതനെ ചിത്രഭാനു തന്നുടെ
പുത്രസവിധേയാക്കി ക്ഷത്രധർമ്മം രക്ഷിക്ക
പോക നിങ്ങളും ശ്രീവല്ലഭനെ സാകം സോദരൗ.

ശ്ലോകം
ശ്രീനാരദസ്യ വചനേന ജഗാമ ശൗരി-
സ്സാകം ബലേന നിലയം കുരുപുംഗവസ്യ
ദൃഷ്ട്വാ സമാഗതമസൗ ഭഗവന്തമാരാൽ
സാനന്ദമേവമവദൽ ഗിരമംബുജാക്ഷം.