ഇത്ഥം‌പറഞ്ഞുവരുണൻ നടകൊണ്ടാ ശേഷം

ബദ്ധ്വാംബുധിംവിരവിനോടു സുബേലശൈലം

ഗത്വാചമൂപതിഗണൈസ്സഹരാമചന്ദ്രൻ

അത്യന്തദാരുണബലം രവിസൂനുമൂചേ
 

രാവണാനുജവിഭീഷണ രിപുഭീഷണ

രാവണനെക്കൊന്നു നിന്നെ ലങ്കാപതിയാക്കി

വാഴിപ്പിക്കുന്നുണ്ടു നൂനം രാജഗുണവാസ

തോഷമോഴുവാണീടുക മൽസമീപത്തു നീ

രാവണാന്നുജനാകും ഞാൻ സർവശരണ്യനാം

നിന്നുടെ ചരണങ്ങളെ ശരണം ഗമിച്ചു

എന്നുടയ ജീവിതവും രാജ്യവും ദ്രവ്യവും

മാതാവും പിതാവും പിന്നെ ഭർത്താവും കർത്താവും

ബന്ധുക്കളും സോദരരും നീ തന്നെയെനിക്കു

സർവസ്വവും നീയെനിക്കു പാലയമാം രാമ

ദശാനനസഹോദര വിഭീഷണ വീര!

ദാശരഥി രാമൻ നിന്നെവരുവാനരുളീ

ശരണമെന്നുവന്നവൻ രാവണനെങ്കിലും

കരുണയോടു രക്ഷിപ്പൻ വരുവാനുരയ്ക്ക 

അഭയത്തെ ഞാനവനു നൽകിനേനധുനാ

അഭയനായിങ്ങവനെ വരുവാനുരയ്ക്ക

രാജീവായതലോചന! രാജേന്ദ്ര ശ്രീരാമ!

രാവണാനുജനായ വിഭീഷണനിവിടെ

ശരണാഗതൻ ഞാനെന്നു നിന്നോടറിയിപ്പാൻ

ഉരചെയ്തു നിൽക്കുന്നിതു ശത്രുവാമവനും

മായാവികളല്ലൊ നിശിചരരാകുന്നതു

മായചെയ്‌വാൻ വന്നതിങ്ങു കൊല്ലേണമവരെ

അല്ലയാകിൽ സൈന്യത്തെയെല്ലാം മായകൊണ്ടുതന്നെ

വല്ലാതെയൂലയ്ക്കുമവർ വില്ലാളികൾമൗലേ!

വിഭീഷണോരാവണമേവമുക്ത്വാ ജഗാമരാമസ്യസമീപമേവ

നഭസ്ഥലസ്ഥഃ കപിവീരമേവം ജഗാദസുഗ്രീവമുദ്രാരവീര്യം
 

പ്രിയമുരചെയ്‌വവർ പലരുണ്ടേഭൂപ!

അപ്രിയമാകിയപത്ഥ്യത്തെ ഉരചെയ്‌വനും

കേൾപ്പവനും ബഹുദുർല്ലഭമാകുന്നൂ ദശകണ്ഠ!

 

രാമശരത്താൽഹതനായി നീ രണഭൂമിയിൽ വീഴുന്നതു കാണ്മാൻ

മാമക ഹൃദയേ സന്താപമുണ്ടുപോകുന്നേനഹമരുളുക നീ

ബന്ധുതനൂജജ്ഞാതികളോടും എന്നൊടും കൂടാതെ തന്നെ

സുഖമായി വാഴുക നഗരേ സോദര പോകുന്നേനഹമധുനൈവ

രാക്ഷസമൂഢ ദുരാത്മാവേ! കേൾ ഇക്ഷണമേവം പറവതിനു 

വദ്ധ്യനയം നീ ദി(ധി?) ഗ്ദ്ധിഗഹോ ദുഷ്ടശത്രുകുലാശംസനശീലാ!

 

മാ മാ വദ മൂഢ! ചിന്തിയാതേവം‌ മാ മാ വദ മൂഢ!

ഇന്ദ്രജയിൻ! ബാല നീയിന്നിഹ എന്തിന്നുവന്നതുകഷ്ടമഹോ!

മന്ത്രവിചാരത്തിനുചെറ്റും തന്നെ ഹന്ത! നിനക്കില്ലൊരുകാര്യം

മാ മാ വദ ബാല ചിന്തിയാതേവം മാ മാ വദ ബാല

പുത്രോസിപരം‌നീതന്നെയിഹ ശത്രുരഹോരാവണനുദൃഢം

അത്തൽ വരുമ്മേലത്രയുമല്ലാ അത്രനശിച്ചിടുമെല്ലാരും

(രാവണനോടായി)

സ്വർണ്ണാഭരണമഹാരത്നങ്ങളുമർണ്ണോജാക്ഷി സീതയേയും

മന്നവർ മണിയാം രാമന്നു നൽകി നന്ദിയോടിഹനാം വാണീടലാം

കപികുലബഹുവാഹിനിയോടും‌കൂടെ രാഘവനിങ്ങുവരും‌മുമ്പെ

നല്ലാർമണിയാം ജാനകിയെ നീ നൽകുകരാമനുവൈകാതെ