രാക്ഷസരാജ മഹാരാജ കേൾക്ക രാക്ഷസരുടെ വംശം തന്നിൽ

ദക്ഷതയോടുളനായൊരുവൻ തവസഹജൻ വിഭീഷണനതിവീരൻ

അയി രാവണ വീര ദശാനന രിപുരാവണധീര!

മന്നവർഗുണഗണനിധിയായും പിന്നെ നന്ദികളറിയുന്നവനായും

ഇന്നിവനു തുല്യരില്ലൊരുവരെന്നു തന്നെ കരുതുന്നേൻമനതാരിൽ

ഭീരുകുലങ്ങളിൽ മുൻപനിവൻ തന്നെ ഭീരുവിനോടുരചെയ്‌വതുപോൽ

നേരേജളനിവനുരചെയ്യുന്നതു ചേരാതതുതന്നെദൃഢമല്ലൊ

മാനുഷരാമവരെക്കൊൽവാനിന്നു കൗണപനൊരുവൻമതിയല്ലൊ

വാനരരും‌മാനുഷനുമെന്നോടു പോരിനുമതിയാം‌കൗണപരിൽ

ഇന്ദ്രനെയും‌ബന്ധിച്ചുപുരാതവ മുന്നേവെച്ചതുഞാനല്ലോ

നിൽക്കവിടെങ്ങു ഗമിപ്പൂനീയിÿ

ന്നെന്നെ നൃശംസിച്ചവനേ കുമതേ

വാഞ്ഛന വാനോളം വലുതാക്കി 

വഞ്ചന ചെയ്തു ഗമിപ്പാനോ

 

( കാലം താഴ്ത്തി )

കോർത്തുകരങ്ങൾ നന്ദന വാടിയിÿ

ലാമോദത്തോടലഞ്ഞതും

മധുരം മൃദു ഭാഷണങ്ങളാലെൻ 

മനതാരിതൾ നീ കവർന്നതും

 

കുങ്കുമപുഷ്പ പരാഗമടർത്തതു 

തിലകക്കുറിയായ് ചാർത്തിയതും

ആരാമത്തിൽ നിന്നാമ്പൽപ്പൂ 

നുള്ളിയെടുത്തണിയിച്ചതുമഖിലം

 

ഉർവശി മതി കടക്കു പുറത്തീ 

ചിത്രശാലയിൽ നിന്നുനീ,

നിസ്ത്രപ നിന്നുടെ ഭാഷ്യം മൃത മÿ

ത്സ്യങ്ങൾ സമാനം ജുഗുപ്‌സിതം

 

കാമാതുര നിൻ ചേഷ്ടകൾ ഗോഷ്ടികൾ 

എന്നിൽ കാമന യുണർത്തുമോ

വ്യഭിചരിച്ചു ദിനചരിച്ചുവാഴും 

നീയാരോ പാണ്ഡവനഹമാരോ

 

ദുർല്ലഭനർജ്ജുനനിന്നുനിനക്കു വിÿ

ലാസങ്ങൾക്കായി, മന്മഥ 

കേളികളിരവിലിരന്നു രമിക്കും, 

'കേവല' നാരികുലത്തിനു നീ

പാർത്ഥാ നിൽക്കുക പ്രേമാർത്ഥിനി ഞാൻ 

കൈവെടിയരുതേ നീ,

ശ്രുതിലയമാർന്നവിപഞ്ചിക തൻ സ്വര 

തന്ത്രികൾ പൊട്ടിച്ചീടരുതേ

എന്നന്തരംഗ ഭൃംഗങ്ങൾ തീർക്കും 

ഝംകാരങ്ങൾ കേൾപ്പീലേ

 

കല്ലിൽ കന്മദമൂറില്ലേ മുള്ളും പൂവണിയില്ലേ കാറൊളി

വിണ്ണും നിറവില്ലണിയില്ലേ, നിന്നുള്ളിൽ കനിവോലും മനമില്ലേ

 

തളരും തനു വിറ കൊൾവൂ,പാർത്ഥാ, 

മാറോടണയുക വൈകരുതേ

രാത്രിയൊടുങ്ങാറായ്, മതി, ബാലിശ

കേളികൾ മതിയാക്കുക നാം

 

ശരമന്ത്രങ്ങളുമടരടവുകളും 

അനവധിയുണ്ടു പംിപ്പാനായ്

ശസ്ത്രാഭ്യസനത്തിന്നായ് ജനകൻ 

കാത്തുവസിപ്പുണ്ടായീടാം.

 

ചിത്രസേനനാം ഗന്ധർവന്നുടെ 

നൃത്താദ്ധ്യയനത്തിന്നായ് കാലം 

അതിക്രമമാകരുതുർവശി ഞാനും 

വിടകൊണ്ടീടട്ടേ

അമരാവതിയിൽ വന്ന ധരണീപതിമാരുടെ                
ചിത്രപടങ്ങൾക്കാധാരം 

പോരൂ നാമീ ചിത്രശാലയിൽ
വാഴാം ശീത നിശീഥിനിയിൽ

സ്ഫാടിക സൗധം ദൂരെക്കാണുവ

തെന്തിന്നാസ്ഥാനം.

നാട്യ ഗൃഹമോ ദ്യൂതാലയമോ വിശ്രമ മന്ദിരമോ

വജ്രായുധനെ ജയിച്ച നരേന്ദ്രനെ 

മതിശേഖരനോടമർ ചെ്‌യ്ത ധീരനെ

വിശ്രുത ഗാണ്ഡീവധാരിയെ മമ മാനസ

ചോരനെ കാണുവാനാഗത ഞാൻ

ഞാതഴമ്പാർന്ന നിൻ ദീർഘ ബാഹുക്കളിൽ 

അർപ്പിച്ചീടുന്നിതാ ഞാനെന്നെയും

 

ഗാണ്ഡീവ ഞാണിൽ ശരങ്ങൾ തൊടുത്തു നിൻ 

ആഹവ വിക്രമ വിസ്മയം കണ്ടു ഞാൻ

വൈരീ ശരനിവഹങ്ങൾ പ്രസൂനമായ് 

നിൻ മെയ്യിലണിയുന്ന കണ്ടു ഞാനും

നീ ചെയ്ത രണതാണ്ഡവങ്ങൾ കണ്ടു 

കണ്ടീല എങ്കിലോ നിന്നെമാത്രം

പൊന്നിൻ കവചമഴീഞ്ഞവിരിമാറിൽ 

പനിമതി നന്ദനവാടിയിലോരു പാൽക്കടൽ തീർത്തൂ മധുരം

കുളുർമാരുത മൃദു ഗാനതരംഗം തരളിതമായോഴുകി

മണിനൂപുര കളശിഞ്ജിത താളമുതിർത്തു നിശീഥിനിയിൽ

വിജനേ വിജയ സമീപേ യുർവശി വന്നെത്തീ വിവശം.
 

മതി മതി ചൊന്നതു തോഴീ നിന്നുടെ 

മതിയിലെ രോഗമറിഞ്ഞേൻ ഞാൻ

ഔഷധ മൽപമശിച്ചാലും നീ, 

അതിനായവനരികിൽ ചെന്നധരം

നേടുക ചോദിച്ചീടാതെന്നാൽ, 

ബോധിക്കുകയും വേണം താനും.

 

രതിലാലസ രസഭരിത തനോ നീ 

ഭൂഷണ മണിയുവതെന്തിനയേ

രതി തൻ നാമശതങ്ങൾ  ജപിച്ചൊരു 

സുസ്മിത മദിരാകണമവനേകു.

 

ചെല്ലുക വീതവിശങ്കം ചില്ലീ

വില്ലിൽ കുവലയ മിഴികൾ തൊടുക്കുക

വെല്ലുക വരശരധാരിയവൻ കുഴÿ