തിരശ്ശീല

പല്ലവി:

ക്ഷോണിപാല, ഞാനൊരോന്നേ ബാലചാപലേന ചെയ്തു
കാണതഖിലവും നരേന്ദ്ര, കലിവിലാസമേ.
പ്രാണനേയും പണയമാക്കി മൗനമിനിയെനിക്കു നല്ലൂ,
നൂനം ഭവദധീനം നിധനമവനമെങ്കിലും.

പല്ലവി
അവനിപാലധൂർവ്വഹോ ഭവാനഹോ ഭുവോ
നള, ചിരായ സാർവ്വഭൗമനായി വാഴ്ക നീ.

പല്ലവി:
സ്വാഗതം ദയാപയോനിധേ, ഹംസരാജ,
ഭാഗധേയപൂരവാരിധേ,

അനു.
ഏകതാനതാ നിനക്കു ശോകതാനവേ മമൈവ.

ച.1
എന്നെ നീ മറന്നുവെന്നു ഖിന്നയായി ഞാനിരുന്നു
ധന്യചരിത, വന്നതിന്നു നന്നുനന്നഹോ!
മുന്നമാധികർണ്ണധാരനിന്നുമരികിൽ വന്നുചേർന്നു,
വന്നു മേ വിപന്നിരാസമെന്നു നിർണ്ണയം ഹംസരാജ!

2.
പുഷ്കരാസനാജ്ഞ കേട്ടു പുഷ്കലാദരേണ ഹന്ത!
പുഷ്കരാ, ഭവാനെ ഞാൻ വിധിക്കയില്ലിനി;
ത്വത്കൃതാപരാധമല്ല, ദുഷ്കലീഹിതം തദഖിലം
മത്കുലീനനായി നീയിരിക്ക ഭൂമിയിൽ സുഖേന.

പല്ലവി:

ഉണ്ടാകേണ്ടാ, ഇതിനീഷലുണ്ടാകേണ്ടാ,

അനുപല്ലവി.

മിണ്ടാതേ നടകൊണ്ടാലും വന-
വാസത്തിനു, മമ നാടതിലിരിക്കിലോ,
ഉണ്ടാമധർമ്മവുമനൃതോദിതവും;
നൈഷധേന്ദ്രൻ നീയല്ലേ, കേളിനിമേലഹമത്രേ.

ചരണം. 1

ധരിത്രിയെച്ചെറിയന്നേ ജയിച്ചതും, പാട്ടി-
ലിരുത്തി പ്രജകളെ നീ ഭരിച്ചതും, ആർത്തി-
യസ്തമിപ്പിച്ചതും, കീർത്തി വിസ്തരിപ്പിച്ചതും സർവ-
ഭൂപന്മാർ ചൂഴെ നിന്നു സേവിച്ചതും, സാർവ-
ഭൗമനെന്നിരുന്നു നീ ഭാവിച്ചതും, ഇവ-
യെല്ലാമെനിക്കു ലബ്ധമുല്ലാസത്തോടി,നിയെൻ-
നാട്ടിലോ ചവിട്ടായ്ക, കാട്ടിൽ പോയ്‌ തപം ചെയ്ക.

ചരണം. 2

ശ്ലോകം.
 
ആവിഷ്ട:കലിനാ ഖലേന ഹൃദയേ
പര്യസ്തധീർന്നൈഷധഃ
പാപിഷ്ഠേന സ പുഷ്കരണേ വിജിതോ
ദ്യുതായ ഭൂയോ രതഃ
ഹാ! കഷ്ടം! കിമിദം ബതേ,തി രുദതീം
കാന്താഞ്ചനോസാന്ത്വയ-
ന്നേദിഷ്ഠാൻ നഗരൗകസോപി സചിവാൻ
നാപശ്യദാപദ്ഗതഃ
 
പല്ലവി.

ദേവനം വിനോദനായ ദേവനിർമ്മിതം

അനുപല്ലവി.

ഏവനിതിനു വിമുഖനറികിൽ
ദേവദൈത്യമാനുഷേഷു?

(കളിക്ക്‌ഇടയിലാണ്‌ ഈ ഭാഷണം)

ചരണം. 1

വാതുചൊല്ലിപ്പൊരുതുചൂതു, കൈതവമില്ലേതു മേ,
അപജയപ്പെട്ടായോ പഴുതായോ കൊതി?
ഭൂയോ യദി വാതുചൊൽക.

ചരണം. 2  (നളൻ)