അത്യാശ്ചര്യം വൈഭവം ബാഹുകീയം
ദൂത്യ പ്രീത്യാവേദിതം ഭീമപുത്രീ
സത്യാനന്ദം കേട്ട നേരം നിനച്ചു
മൂർത്ത്യാ ഗൂഢം പ്രാപ്തമേവം സ്വകാന്തം

പല്ലവി
നൈഷധനിവൻ താൻ
ഒരീഷലില്ല മേ നിർണ്ണയം

അനുപല്ലവി
വേഷമീവണ്ണമാകിൽ ദോഷമെന്തെനിക്കിപ്പോൾ?

ച.1
ഒന്നേ നിനയ്ക്കുന്നേരം മൊഴിയേ നളിനിതെന്നു
തന്നെ ഉറപ്പതുള്ളിൽ വഴിയെ വേഷം കാണുമ്പോൾ
വന്നീടാ തോഷം നിന്നാലൊഴിയെ വന്നിതെൻ പ്രാണ-
സന്ദേഹമാപത്സിന്ധു ചുഴിയേ

വെളിച്ചമേ ചെന്നു തിരഞ്ഞൊരോന്നേ
കളിച്ചവൻ ചൊന്നതു കേട്ടു പോന്നു
ഒളിച്ചു പിന്നൊട്ടു ധരിച്ചു ദൂതി
വിളിച്ചു ഭൈമീം വിജനേ പറഞ്ഞാൾ

പല്ലവി
പൂമാതിനൊത്ത ചാരുതനോ, വൈദർഭീ കേൾ നീ,
പൂരൂഷരത്നമീ ബാഹുകനോ.

അനുപല്ലവി
ധീമാനവനെന്നോടു
നാമവും വാർത്തയും ചൊന്നാൻ

ച.1
നളനില്ലൊരപരാധം പോൽ, ഉണ്ടെന്നാകിലും
കുലനാരിക്കരുതു കോപം പോൽ!
ഖലനല്ല വാക്കുകേട്ടാൽ ഛലമുണ്ടെന്നതും തോന്നാ,
പലതും പറഞ്ഞു പിന്നെ ഫലിതമത്രെ പാർത്തോളം.

സൈരന്ധ്രീം താം ഭീമപുത്രീം വിദിത്വാ
മാതൃഷ്വസ്രാ ലാളയന്ത്യാ സപുത്ര്യാ
സാനുജ്ഞാതാ സാനുഗാ വാഹനേന
പ്രാപ്ത ഭൈമി കുണ്ഡിനം പ്രാഹതാതം

ശ്ലോകം:
 
താപാർത്താ നളമനുചിന്ത്യ ചേദിപുര്യാം
സാവാത്സീദിഹ സഹ വീരബാഹുപുത്ര്യാ
ഭീമോക്ത്യാ ഭുവി ച വിചിത്യ താം സുദേവോ
ഭൂദേവോ നിഗദിതവാൻ വിലോക്യ ഭൈമീം.
 
പല്ലവി.

സുദിനമിന്നു മേ, സുദേവനാം ഞാൻ;
സുഖമോ തേ നളദയിതേ?

അനുപല്ലവി.
 
സുമുഖി, കാന്തനെങ്ങുപോയി? ചൊല്ക നീ;
സോദരസഖമറിക മാം ദമസോദരീ.
 
ചരണം. 1
 
അവസ്ഥയെല്ലാമച്ഛൻ കേട്ടു നിങ്ങടെ
ആവതെന്തുള്ളു സങ്കടേ,
കൊണ്ടങ്ങു ചെൽവാൻ നിങ്ങളെ
കല്പിച്ചയച്ചു ഞങ്ങളെ ഭൂസുരാനോരോ ദിശി
 

ശ്ലോകം:

സാർദ്ധം ഗത്വാ തേന സാർത്ഥേന ഭൈമീ
സായാത്‌ സായം ചേദിപസ്യാധിവാസം
വാസാർത്ഥം താം വാസസോർദ്ധം വസാനാം
ദീനമാപ്താം രാജമാതാ ബഭാഷേ.

പല്ലവി.

കിം ദേവീ? കിമു കിന്നരി? സുന്ദരീ,
നീ താനാരെന്നെന്നൊടു വദ ബാലേ,
 
അനുപല്ലവി.
 
മന്നിലീവണ്ണമുണ്ടോ മധുരത രൂപത്തിന്‌!
മുന്നമേ ഞാനോ കണ്ടില്ലാ, കേട്ടുമില്ലാ.
 

ശ്ലോകം.
 
ഏവം സഞ്ചിന്ത്യ കാണായൊരു തടിനി കട-
ക്കുന്ന മാലോകരെക്ക-
ണ്ടാവിർമ്മോദാങ്കുരം ചെന്നണയുമളവിമാം
‘കേ‘തി ചോദിച്ചിതേകേ;
‘പേ വന്നീടുന്നിതെ‘ ന്നാർ ചിലർ; ‘പെരുവഴിപോ-
ക്കത്തി നന്നെ‘ ന്നു കേചിത്‌;
ഭാവം നോക്കിദ്ദയാവാനവളോടഭിദധേ
തസ്യ സാർത്ഥസ്യ നാഥൻ.
 
 
പല്ലവി.
 
മാനേലുംകണ്ണികൾമണി, തവ
മംഗലരൂപിണി, മംഗലമേ.
 
അനുപല്ലവി.
 
താനേ നീയിഹ വന്നീടിനതദ്ഭുതമദ്ഭുതമദ്ഭുതമേ;
ശുഷ്കകാനനേ ദുർഗ്ഗതമേ കഥയ കാസി നീയപ്രതിമേ?
 
ചരണം. 1
 

ശ്ലോകം.
 
കരഞ്ഞും ഖേദിച്ചും വനഭുവി തിരഞ്ഞും നിബിഡമായ്‌
നിറഞ്ഞെങ്ങും തിങ്ങും തിമിരഭരരുദ്ധേക്ഷണപഥാ
പറഞ്ഞും കോപിച്ചും പലവഴി നടന്നും നൃപസുതാ
വലഞ്ഞാൾ, കേട്ടാനക്കരുമനകൾ കാട്ടാളനൊരുവൻ
 
പല്ലവി.
 
ആരവമെന്തിത,റിയുന്നതോ? ഇഹ
ഘോരവനത്തിൽനിന്നെഴുന്നതും;
 
അനുപല്ലവി.
 
ദൂരെയിരുന്നാൽനേരറിയാമോ?
ചാരേചെന്നങ്ങാരായേണം.
 
ചരണം. 1
 
പെരുത്ത വൻകാട്ടിന്നകത്ത-
ങ്ങൊരുത്തനായ്‌ പോയ്‌വരുവാനും;
പേടി നമുക്കും പാരമുദിക്കും
പേർത്തും ഗഹനേ തിരവാനും;

ബാഹുവീര്യശിഖിലേഹിതാഹിതസ-
മൂഹനാം നൃപതികുലദീപൻ;
സാഹസൈകരസികൻ സുബാഹുവിന്റെ
ഗേഹമായതിതു ബഹുശോഭം;
ഭൂഗതം ത്രിദശലോകമേതദിഹ
വാഴ്ക നീ ഇവിടെ അപതാപം;
പോകുമെങ്ങൾ പുനരേകതോ, മനസി
മോഹിച്ചിങ്ങു വന്നു ബഹുലാഭം.

ഭൈമി(ആത്മഗതം):
ധൂർത്തനല്ല,ദൃഢമാർത്തബന്ധുവത്രേ,
മൂർത്തിയുംമൊഴിയുമൊരുപോലേ.
സാർത്ഥവാഹനോട്‌:
സാർത്ഥവാഹ, പരമാർത്ഥം നീ പറഞ്ഞ-
തോർത്തുഞ്ഞാനുറച്ചിതതുപോലേ,
സാദ്ധ്വസം വെടിഞ്ഞു സാർത്ഥത്തോടുമിഹ
സാർദ്ധം പോരുന്നു ഞാ,നതിനാലേ,
തീർത്ഥകീർത്തനനാം പാർത്ഥിവോത്തമനെ-
പ്പാർത്തു വാഴ്വനഹമിതുകാലേ.

സാർത്ഥവാഹൻ:
ശോകവേഗം പൊറുത്തേകനായ്‌ നടന്നു
ലോകനാഥൻ നളൻ നിരപായം,
വ്യാകുലം കളക, നീ കഥഞ്ചിദവ
മേഘവാർ കുഴലി, നിജകായം.
സാർത്ഥവാഹനഹ, മാർത്തബന്ധു ‘ശുചി‘
പേർത്തു ചൊല്ലുന്നിതു തദുപായം;
വാഴ്ത്തു ചേദിപനെ, തീർത്തുസങ്കടങ്ങൾ
കാത്തുകൊള്ളുമവനെവരെയും.