വാജപേയബഹുവാജിമേധമഖ-
യാജി യാചകർക്കു സുരശാഖീ
രാജമൗലിമണി ഭീമനെൻജനക-
നാജിഭൂവി വിജിതപ്രതിയോഗീ;
വ്യാജദേവനെ ഹൃതസ്വനായ നിഷ-
ധേശനെൻ ദയിതനനുരാഗീ,
ദേശയാത്രയിൽ വെടിഞ്ഞു മാം നിശയിൽ
ആശുപോയ്‌ കുഹചിദവിവേകീ.
പല്ലവി.
കാണാഞ്ഞെൻ കാന്തനെ ഞാനിഹ
കാനനമെങ്ങുമുഴന്നു ചിരം.

ശ്ലോകം:

ഇത്യർദ്ധോക്തേ നളദയിതയാ സോപി തച്ഛാപശക്ത്യാ
ഭസ്മീഭൂതോജനി ച പവനോദ്ധൂളിതാദൃശ്യമൂർത്തിഃ
സാപീന്ദ്രാദീനവിതഥഗിരോ ഭക്തിപൂർവ്വം നമന്തീ
കാന്താരാന്തേ വ്യചരദൃഷിഭിസ്സാന്ത്വിതാ രാജകാന്താ.

പല്ലവി.

ആരോടെന്റെസ്വൈരക്കേടുക-
ളാകവേ ഞാൻചൊല്ലൂ? ശിവ ശിവ! ശിവനേ!

അനുപല്ലവി.

ദാരു തന്റെ പരിണാമേ കില
നാരി തന്റെ മനമാമേ
എന്നു ചൊല്ലുന്നു ചിലർ; കല്ലെന്നും ചിലർ.

ചരണം. 1

പല്ലവി.

അംഗനേ, ഞാനങ്ങു പോവതെങ്ങനെ?

അനുപല്ലവി.

ഇങ്ങനേകം മനോരാജ്യം,
എങ്ങനെയെന്നെല്ലാം കേൾ നീ.
എങ്ങനെയെന്മതമെന്നാ-
ലങ്ങനെയെന്നുറയ്ക്ക നീ.

ചരണം. 1

സങ്കടമെനിക്കുണ്ടു, സദയത വേണമെന്നിൽ,
മംഗലഗാത്രീ, നീയെന്തിങ്ങനെ തുടങ്ങുന്നു?
മങ്കമാർ മൗലിമാലേ, മഹിതഗുണങ്ങൾ നിന്നിൽ
തിങ്ങിയിണങ്ങിയഭംഗുരഭംഗി വിളങ്ങീ
പുകൾപൊങ്ങീ, അതു മങ്ങീ
ഗുണമംഗീകരിയാതെ പോകിൽ.

ചരണം. 2

ചരണം.
 
പാതിയും പുമാനു പത്നിയെന്നു വേദശാസ്ത്രാദി-
ബോധമുള്ളവർ ചൊല്ലീടുന്നു,
ആധിവ്യാധികളിലും പ്രീതിദമൗഷധം കേൾ
സ്വാധീനസഹധർമ്മിണീതി നീ ധരിക്കേണം.

ചരണം
കാനനമിതെന്നാലെന്ത,ധികം ഭീതിദമല്ലേ,
കാണേണം തെളിഞ്ഞുള്ള വഴികൾ;
നൂനമീവഴി ചെന്നാൽ കാണാം പയോഷ്ണിയാറും;
ഏണാക്ഷി, ദൂരമല്ലേ ചേണാർന്ന കുണ്ഡിനവും

ഭൈമി:

പയ്യോ പൊറുക്കാമേ ദാഹവും; ആര്യപുത്രാ, കേൾ,
അയ്യോ! എൻ പ്രിയ പ്രാണനാഥാ,
കയ്യോ കാലോ തിരുമ്മി മെയ്യോടുമെയ്യണവൻ,
പൊയ്യോ നാം തമ്മിലുള്ള സംയോഗ നാൾപ്പൊരുത്തം!

ശ്ലോകം.
 
വസ്ത്രം പത്രികൾകൊണ്ടുപോയ്‌ ദിവി മറ-
ഞ്ഞപ്പോളവസ്ഥം നിജാ-
മുൾത്താരിങ്കൽ വിചാര്യ ദിഗ്‌വസനനായ്‌
നിന്നൂ നളൻ ദീനനായ്‌;
പത്ന്യാ സാകമിതസ്തതോfഥ ഗഹനേ
ബംഭ്രമ്യമാണശ്ശുചാ
നക്തം പോയ്‌ വനമണ്ഡപം കിമപി ചെ-
ന്നദ്ധ്യാസ്ത വിഭ്രാന്തധീഃ
 

ശ്ലോകം:

കൃത്യാ പരോക്ഷതനുരേവ മഹോക്ഷമൂർത്തി:

സദ്വാപരോക്ഷകലിതസ്ഥിതിരിഷ്ടസിദ്ധം

ധൃത്വാ സുവർണ്ണശകുനത്വമതീവ ദുഷ്ടോ

ഹൃത്വാംബരം ച ദിവമേത്യ നളം നൃഗാദീത്‌

പക്ഷികൾ:

പല്ലവി.

വിഫലം തേ വൈരസേനേ, വാഞ്ഛിതം സാമ്പ്രതം

അനുപല്ലവി.

വിഭവം തേ ഹൃതമായി,
വ്രീളയിതിനില്ലാഞ്ഞോ, വേലയിതെല്ലാം?

ചരണം. 1

വികൃതഹൃദയ, ഞങ്ങൾ വികിരങ്ങളല്ലാ,
വെറുതേ ഞങ്ങളെക്കൊൽ‌വാൻ തവതരമില്ലാ;
വിരവിൽ നിന്നെച്ചതിച്ച വിരുതുള്ള ഞങ്ങളെല്ലാം
വിപുലമഹിമ തേടും ചൂതുകൾ ചൊല്ലാം.

ചരണം. 2

ശ്ലോകം:
കല്യാവേശാവശോപി സ്വയമനൃതഭിയാ
ഭൂഷണാന്യാത്മനോസ്മൈ
ദത്വാ തൂഷ്ണീം പുരസ്താദ്‌ദ്രുതമപഗതവാ-
നേകവസ്ത്രോ നളോയം
ഭൈമ്യാ വാർഷ്ണേയനീതസ്വസുതമിഥുനയാ
ദീനയാ ചാനുയാതഃ
ക്ഷുത്ക്ഷാമോമ്മാത്രവൃത്തിർന്നിജമഥ വിമൃശൻ
വൃത്തമാസ്തേ സ്മ ശോചൻ.
 

ശ്ലോകം.
.
തോല്ക്കും, വാതു പറഞ്ഞു നേർക്കുമുടനേ
ഭൂയോ നിരത്തും നളൻ,
നോക്കും പുഞ്ചിരിയിട്ടു പുഷ്കര, നിരി-
ക്കുമ്പോൾ രസിക്കും വൃഷം,
വായ്ക്കും ദൈവഗതിക്കു നീക്കമൊരുനാ-
ളുണ്ടോ? ധനം രാജ്യവും
ശീഘ്രം തച്ചു പറിച്ചുകൊണ്ടു നളനോ-
ടിത്യുചിവാൻ പുഷ്കരൻ.