ലക്ഷ്മണന്‍ചൊന്നവാക്യം കേട്ടുടന്‍രാമചന്ദ്രന്‍
തല്‍ക്ഷണം സോമവാക്യൈശ്ശാന്തമാക്കീതുരോഷം
അക്ഷിതീന്ദ്രന്തദാനീംസന്നിധൗചെന്നുനത്വാ
ദക്ഷനാംരാമനോടേപീഡയാസാകമൂചേ

നൃപമണിയായ ഭവാനീവിപിനേവരുവതിനെന്തൊരുമൂലം
അപഗതമതിയാം കൈകേയിയുടെ
വചനാലിതുതവനഹികരണീയം
സഹജകരോമിതവാനതിം
താരണിയാകിയഗഗനേവിലസിനതാരാനായകനാംനീ
ദൂരെയകല്‍കയിനാലെജനകന്‍
ത്രിദിവപുരേപോയി അയിനംവീര  
നീര്‍കോരിയെഴും കാര്‍മേഘംപോല്‍
പാരംതെളിവുള്ള ചാരുതരാംഗ
പാലിപ്പാനായ ചലാധമധുനാ
നിര്‍ജ്ജീതരിപുകുലകരുതുകഹൃദയം  
 

സോദര ഭരതനതിന്നല്ല വന്നീടുന്നതിപ്പോള്‍
സാദരമിരുപ്പു നമ്മെക്കാണ്മതിന്നായ്‌വരുന്നവന്‍
വന്നു കണ്ടു പോകട്ടവന്‍ മന്നവര്‍മൌലേ.
 

അമ്മുനീ ചൊന്ന വാക്യം കേട്ടു കൈകേയിസൂനു രമ്യമാം ചിത്രകൂടം ചെന്നുപുക്കോരു നേരം നിര്‍മ്മലന്‍ കണ്ടുടന്‍ സൌമിത്രിയും രാമനോടേ കാമ്യരൂപന്‍ സരോഷം മുന്നമേ നിന്നു ചൊന്നാന്‍ അഗ്രജവിഭഗ്നരിപുവിഗ്രഹമന്മഥതുല്യ- വിഗ്രഹഭരതന്‍നമ്മെനിഗ്രഹിപ്പാന്‍വരുന്നിപ്പോള്‍ കൊല്ലുവാനവരെക്ഷോണീവല്ലഭചൊല്ലു കല്യാണകാന്തികലര്‍ന്നനല്ല മെയ്യഴകുള്ളോനെ വല്ലഭയോടത്രവാഴുവില്ലെടുത്തു പോകുന്നേന്‍ഞാന്‍ അത്രപേരുമിങ്ങുവന്നലത്തലെന്നീചെന്നുഞാനും പത്രികൊണ്ടവരെയെല്ലാം കൃത്തരാക്കിച്ചെയ്യുന്നുണ്ട് കാനനേപോലുമേഭവാന്‍ നൂനംവസിക്കരുതെന്ന് മാനമേറിവരുന്നതുകാണണംകാണണം മമ

വാട്ടംകൂടാതെശൌര്യാകരഗുഹവചസായുദ്ധസന്നദ്ധരാകും
കാട്ടാളന്മാര്‍പുളച്ചങ്ങിനെയണിയണിയായ്വന്നണഞ്ഞോരുനേരം
പെട്ടെന്നുള്‍ച്ചൂടിനോടേഭരതനമലനാമഗ്ഗുഹംമുന്നമേതാന്‍
കോട്ടംകൈവിട്ടുചൊന്നാന്‍ കുലചിലകള്‍കുലച്ചുള്ളതെല്ലാമൊഴിച്ചു.

ശൃണു!മമവചനംഗുഹശൂരതരനി
മന്നവന്‍ദശരഥഭൂപന്‍മരിച്ചുപോയീയിന്നു
രാഘവനെഞാനാനേതുംയാമി
നിന്നോടമര്‍ചെയ്വാനല്ലവന്നിഹഞാനും
എന്നുടെജനനിയാംകൈകേയിരഘുവീരം
വന്യവൃത്തിയാക്കിയതൊന്നുമറിയേനഹം
എല്ലാരുമധുനാനല്ലവില്ലാളിരാമന്‍
കല്യാണലായമായ പല്ലവദത്തെക്ക-
ണ്ടല്ലലൊഴിപ്പതിന്നായല്ലോപോകുന്നുഞങ്ങള്‍
 

ഗംഗാകുലേവസിക്കും ഗുഹനിതുസകലം കേട്ടുനീലാംബുദശ്രീ-
സങ്കാശാംഗനാകും രഘുവരനൊടമര്‍ചെയ്വതിന്നായിദാനീം
കൈകേയിസൂനുതാനും വരുവതതിനുകില്ലില്ലപാര്‍ക്കുന്നനേരം
നാകേശന്‍തന്നൊടൊക്കും നൃപമണിവിഭൂമേയെന്നതോര്‍ത്തുള്ളിലുലേ

ജനനിനിനക്കിതുവിഹിതംതന്നെ നിന്‍ജനനീവഴിതന്നെ
ഏവനൊരുത്തനുരാമന്‍വിപിനേപോവതുതെളിവതുഭൂമൗ
ധരണിപനെക്കൊല ചെയ്വതിനായിക്കരുതിയിതിനെമനതാരില്‍
ഇഹസകലംചെയ്തയിപോകുന്നേന്‍ഗഹനേരാമസമീപേ.
 

ഭൂമിപാലാധിപന്‍റേദേവിമാര്‍പീഢയെല്ലാം
മാമുനീവാക്കിനാലേശാന്തമാക്കിത്തദാനീം
ഭൂമിപന്‍ദേഹരക്ഷാഞ്ചെയ്തിരിക്കുന്നനേരം
ഓമല്‍കൈകേയിസൂനുവന്നുതാതംബഭാഷേ.

തനയമനോഹരരാമനെഞാനുംവനമതിലാക്കിമനോജ്ഞ
ജനകനയേതവദശരഥനൃവരന്‍ദനുജാരിപുരേപോയി
മുനിമൊഴികേട്ടിനിവിരവൊടുനീയും ഇനിനൃപനഖിലഞ്ചെയ്തു
ധരണീംഭരണം ചെയ്താനധുനാകരുതിടുഹൃദയേസൂനോ!

കൈകേയി നീയല്ലൊ ഭൂമികാന്തനെക്കൊന്നതു മൂഢേ!
കേവലം നിന്‍വിവാഹത്തിന്‍ കേളി തന്നേയിവയെല്ലാം
വിധിയാല്‍ വരുന്നതിന്നായ് അതിയായി ഖേദിക്കേണ്ട
മതി മതി താപം ഭൂമിപതി ദേവിമാരേ കേള്‍പ്പിന്‍
 

പുത്രസ്നേഹേനസാക്ഷാല്‍കൃതസകലജഗന്നാഥമൂര്‍ത്തിസ്സുകീര്‍ത്തി
സ്സുത്രാമാവിന്‍സമീപേദശരഥനൃവരന്‍പോവതിന്നെന്നപോലേ
ചിത്രംനിസ്സംജ്ഞനായോരളവുഭരതനെക്കൂട്ടിവന്നീടുവാനായ്
ഭ്ദ്രാന്‍ദൂതനയച്ചുമുനിയൊടുസചിവാസ്ത്രീകള്‍കേണുതദീയാഃ

ഗുഹനിതുപറയുമ്പോള്‍ കേട്ടുടന്‍ രാമചന്ദ്രന്‍
സഹഹൃദിതെളിവോടും വ്യാധനാഥന്തദാനീം
വിഹിതകുതുകലീലംസാമവാക്യത്തിനാലേ
ഗുഹനൊടുരഘുവീരന്‍ വൃത്തമേവം ജഗാദ

വ്യാധാധിപതേമമതാതനരുള്‍കയാല്‍
ഞാനാശവെടിഞ്ഞു വനവാസം ചെയ്യുന്നേന്‍ വനവാസം ചെയ്യുന്നേന്‍
കേകയനരേശന്‍റെ കന്യാജനനിധന്യാ
കേവലം പുരാദത്തം വരയുഗ്മം വ വ്രേ
അതിനായ ചലാനാഥനരുളീനിഖിലരാജ്യം
സുതനാംഭരതനായിമെ
വനവാസംനിയുക്തം
രജനീമുഴുവനിനിയിവിടന്നിവസിപ്പാനായ്
വിജയശീലസഹജ സുരുചിരമേ