പാര്‍ത്ഥാ, നിനക്കിണ്ടലേതുമേ വേണ്ടെടോ!
വ്യര്‍ത്ഥം ഭവിച്ചിടാ നിന്‍െറ സത്യം, സഖേ
മാര്‍ത്താണ്ഢ ബിംബം മറച്ചുഞാനര്‍ജ്ജുനാ!
അന്ധാന്ധകാരം ചമച്ചിടാ മഞ്ജസാ
അന്തിയെന്നോര്‍ത്തുടന്‍, അന്തികെ വന്നീടും
സൈന്ധവന്‍, തന്നെ വധിക്ക നീ, സാമ്പ്രതം.
മൂര്‍ദ്ധാവു ഭൂമിയില്‍ വീഴെ്ത്താലാ, തത്ക്ഷണം
വൃദ്ധനാം തല്‍താത പാണിയില്‍ ചേര്‍ക്കണം
 

ഗൂഢപ്രയോഗം ചതിയും നടത്തുവാന്‍
പ്രൗഢനാണിന്നവനെന്നതറിയാതെ
ഇത്ഥമൊരുഗ്രമാം സത്യം വരിച്ചതും
പാര്‍ത്ഥ! നിനയ്ക്കുകില്‍ സാഹസം താനെടോ!
 

അരുതരുതിങ്ങനെയരുതേ, മുന്നം,
അരുളിയതൊക്കെയുമിന്നു മറന്നോ?
മരുവുക ധീരത വെടിയാതിന്നു
കരുതുക നീയൊരു ബാഹുജനെന്നും.
അനിലജസഹജ! തവസുതനവനെ
അനിതര കരബല വരഗുണനിധിയെ
കനിവില്ലാതെ ചതിച്ചു വധിച്ചവര്‍
ഇനി ദിനമധികം വാഴരുതവനിയില്‍.

തീരാദുഃഖമിതെങ്കിലുമിങ്ങനെ
ചേരാ വീരന്മാര്‍ക്കു വിലാപം
വീരോചിതമായ് നേടുക വിജയം
പോരിലതല്ലോ കാര്യം വിജയ!
 

ധര്‍മ്മജ ഭീമാദി സോദരന്മാര്‍ക്കേതും
ധര്‍മ്മസമരേ, അപായം ഭവിച്ചിടാ
അന്തരമില്ലതി ഘോരമാം സംഗരം
ഹന്ത! പരന്തപ! ചെയ്തു നിരന്തരം
അന്തകവൈരിപ്രസാദത്തിനാലിന്നു
അന്തകതുല്യരാം വൈരികളെ വെന്നു
അശ്രാന്തയുദ്ധമീയാധിയ്ക്കു കാരണം
വിശ്രമിയേ്ക്കണം നീ, വേഗേന പോക നാം.

ധർമ്മജാ ഭവാനിന്നു ധർമ്മസൂക്ഷ്മത്തോടെ
കർമ്മങ്ങൾ ചെയ്കയാൽ ലോകമെല്ലാമേ കന്മഷമകന്നധികം
നിർമ്മലമായ് വന്നിതു
നന്മയിൽ വസിക്ക നീ ജീവ ചിരകാലം
ഭവതു മംഗളം രാജകുലമൗലേ
ഭവതു മംഗളം

എന്തീവണ്ണം ചൊല്ലീടുന്നു ഹന്ത കാന്തമാരേ?
കുന്തീസുതദിഗ്ജയാർത്ഥം പോയിതല്ലോ ഞാനും
ധർമ്മജന്റെ രാജസൂയം കാണ്മാൻ നാമെല്ലാരും
നിർമലാംഗിമാരേ തത്ര പോകാം പുലർകാലേ.
 

ശ്ലോകം
സന്തോഷത്തൊടു കൃഷ്ണൻ തിരുവടി നൃപനോടപ്പോഴേ യാത്രചൊല്ലി
ച്ചന്തത്തിൽ തേരിലേറി ഝടിതി നിജപുരം പുക്കു ചെന്താമരാക്ഷൻ
പന്തൊക്കും കൊങ്കമാരാം നിജരമണികളോടൊത്തു ചെന്താർശരാർത്ത്യാ
മന്ദം മന്ദം മുകുന്ദൻ രഹസി കുതുകമോടൂചിവാൻ വാചമേവം.