പാർത്ഥാൻ പാണിതലേന ദുസ്തരമഹാമോഹാർണ്ണവോത്താരകേ-

ണാർത്തത്രാണപരോസ്പൃശൽ സ ഭഗവാനുത്ഥായ നേമുശ്ചതേ

തത്ര ദ്രാക്സമുപാഗതാം വനചരീം സന്താപഭാരാർദ്ദിതാം

പ്രാപൃച്ഛൽ കുതുകാകുലോഥ കുഹനാമർത്യാകൃതിർമാധവഃ
 

 

സത്രാ ശസ്ത സമസ്തവസ്തുവിഭവൈരിന്ദ്രാഭിധാനാദിക-

പ്രസ്ഥേ നിസ്തുലസമ്മദേന നിവസൽ സ്വഹ്നായ ധന്യാത്മസു

പാർത്ഥേഷ്വിത്ഥമഹോ സുതാൻ പ്രസൃമരക്ലേശാകുലാ ചൈകദാ

മുക്താസൂൻ വിലലാപ താൻ നിപതിതാൻ നിദ്ധ്യായ മാതാ തദാ
 

 

അഥ തദ്വചസി ശ്രവണം വിശതി

സ്ഫുടമുല്പതിതാഗ്നി കണാക്ഷിയുതാ

കുടിലഭ്രുകുടി വ്യഥയാ ദയിതം

സഹസാ സഹ സാ കുപിതാച കഥൽ
 

 

പറവാനും മാത്രമില്ലെൻ പരിഖേദഹേതുവേതും

തരുണീ! നിസ്സാരമത്ര ചെറുതാണക്കാര്യമെടോ!

തിരിയെപ്പോരുമ്പോൾ കാട്ടിലൊരു പൊയ്കവക്കിൽക്കണ്ടു

ഹരിണിയൊന്നിനെക്കൂടഞ്ചരുമകുട്ടികളോടും

ഒരു രസം തോന്നി ഞാനുമൊടിവിദ്യയൊന്നു ചെയ്തു

മരണപ്പെട്ടുപോയയ്യോ! ഹരിണക്കുട്ടികളഞ്ചും.

പുരുതാപമോടുപേട കരയുന്ന വിധമോർത്തെൻ

കരൾ കത്തീട്ടപ്പോൾമുതലുരുവാട്ടമിയന്നു ഞാൻ

ജീവനായക! തവ ഭാവം പകരാനെന്തേ?

വേവുന്നു മമ ചിത്തം പാരം.

ഈവണ്ണം മുഖത്തൊരു വൈവർണ്ണ്യം ഭവാനോർത്തൽ

ഇവളല്പവുമിതിനപ്പുറ മങ്ങൊരു-

ദിവസത്തിലു മറിവീലത്ഭുതമിതു.

മന്നവൻ നിന്നെയഭിനന്ദിച്ചതായ് സമ്മാന-

മൊന്നിനാൽത്തന്നെയൂഹിച്ചിടാം.

എന്നതിനാലാവഴി വന്നതല്ലീവല്ലായ്മ

പിന്നെന്തൊരു കാരണമിന്നിതിനെ-

ന്നെന്നോടിഹ വെളിവായതരുൾചെയ്ക.

കുന്തിയാം തമ്പുരാട്ടി തന്തിരുരമക്കളാകും

അന്തജാതികളൊത്തു സന്തുഷ്ടിതേടുന്നോ?

നീയന്തികേ ചെന്നു കണ്ടോ? കാന്താ! തവ-

(ആത്മഗതം)

‘സ്തംഭന, മോഹനാ‘ ദി സമ്പ്രദായങ്ങളിന്നീ-

വമ്പനിൽ ഫലിക്കില്ലാ തമ്പുരാനേ! വലഞ്ഞു.

കൊന്നുപോമെന്നെ നൂനം ഇന്നിതു ചെയ്തിടായ്കിൽ

തന്നുടെ ജീവനെ യെന്തോന്നു ചെയ്തും നേടണം.
 

(ദുര്യോധനനോട്)

കുരുകുലനാഥാ! ഭവാൻ തരുമൊരുക്കുകൾ കൊണ്ടു-

കരുതിയകാര്യം ചെയ് വൻ, അരിയരുതെന്റെ കണ്ഠം

തട്ടിപ്പുചൊല്ലിയെന്റെയിഷ്ടം മുട്ടിക്കാമെന്നോ?

ദുഷ്ടാ! നൽകുമൊരുക്കാൽ പെട്ടെന്നു കൊൽകവരേ.

തട്ടിപ്പറഞ്ഞാൽ നിന്റെ ദിഷ്ടാന്ത മടുത്തു, പെൺ-

കുട്ടിയെ വെട്ടാനെന്നുരച്ചതൊട്ടേറിപ്പോയി

(ആത്മഗതം)

കഷ്ടം ഞാൻ ചെയ്‌വതെന്തേ? വെട്ടീടുമെന്നെയിപ്പോൾ

കിട്ടാത്തൊരുക്കു ചൊന്നാൽ പെട്ടുപിഴക്കാം പക്ഷെ
 

(ദുര്യോധനനോട്)

കൊല്ലരുതെന്നെ, ഇഷ്ടമെല്ലാം ഞാൻ ചെയ്തീടുവൻ,

ചൊല്ലീടാം ഒരുക്കവ- യില്ലാതിതു സാധിക്കാ.

അർക്കനെ വിളക്കായി വെക്കേണം അതിൻ മുമ്പിൽ-

അക്കലാനിധിയെ അണക്കേണം വട്ടകയായ്

മൂഴക്കിരുട്ടുചേർക്ക ദീപത്തിൻ മുന്നിൽ

ഇരുനാഴി കടുവാനുര വേണം കലശത്തിനായ്

ആനമുട്ടയും രാമബാണങ്ങളും വിശേഷാൽ-

വേണം ഇരുപത്തൊന്നു ഞർക്കിലയും ജലത്താൽ

നന്നെട! മലയശഠ! വാക്കുകൾ

ഒന്നുകൂടിയവ ചൊല്ലെട നീയിഹ!

എന്നലപ്പോഴെ തീരെ നന്ദികെട്ട വാക്കുകൾ

ചൊന്നൊരു നാക്കു ഖണ്ഡിച്ചെന്നിയേ വിടാ നിന്നെ,

എന്നഭിപ്രായം പോലെ ഇന്നുതന്നക്കള്ളരെ-

കൊന്നീടുന്നാകിൽ തന്നീടാ തവ ജീവൻ.

ചണ്ഡാലനായുള്ളോരു നിന്നെയീമഹാരാജ-

മന്ദിരത്തിൽക്കടത്തിയുന്നതമോദം ഞാനും

നന്ദിക്കകൊണ്ടീവിധം നിന്ദിച്ചു നീയെന്നെ, നിൻ

ശൗണ്ഡീര്യമെല്ലാമിപ്പോൾ തീർന്നീടും കണ്ടുകൊൾക

കല്യാണമസ്തു തേ ചൊല്ലാർന്ന മാന്ത്രികാ!

ചൊല്ലീടാം നിന്നോടെല്ലാമേ.

കല്യത തവ രണവല്ലഭൻ ത്രിഗർത്തേശൻ

തെല്ലോതിക്കേട്ടു കാണ്മാനുല്ലാസേന വാണു ഞാൻ.

അല്ലിലന്ധകാരത്തിലല്ലൽ തേടുന്നവനു

വെള്ളിയുദിച്ച വിധമല്ലോ നിൻ വരവുമേ

നല്ല മലയാ! കേൾ നീയുള്ളതശേഷമെന്റെ

വല്ലായ്മയകറ്റുവാനില്ലേ നീയല്ലാതാരും.

കേട്ടിട്ടുണ്ടായിരിക്കാം പാർത്ഥരെന്നു നമുക്കു-

കൂറ്റുവകക്കാരൊരു കൂട്ടരുള്ളവരെ നീ

കട്ടുതിന്നുനടന്ന കൃഷ്ണനില്ലേ? യവനു-

മൊട്ടുനാളായവർക്കു കൂട്ടുകെട്ടുകാരനായ്.